وی بیان کرد: این محبت استمرار محبت خدا و نشئت‌یافته از مهر اوست. محبت به همسر و فرزندان نیز چنین است و هم‌سو با اراده الهی است؛ زیرا که او خود این محبت را در دل‌ها قرار داده است؛ اما مشروط به آنكه این محبت در طول محبت خدا باقی بماند و تبدیل به محبتی در عرض محبت حق‌تعالی نشود.مقصود از محبتِ در عرض، آن است كه محبت خدا و غیر خدا در تعارض با هم قرار گیرند. در این حال، خدا چیزی را می‌خواهد و محبوب غیر خدا، خلاف آن را. انسانی نیز كه دل در گرو چنین محبوبی دارد، میان دو انتخاب می‌ماند.
انصاری افزود: بیشترین محبتی كه در وجود انسان ایجاد تعارض می‌كند، محبت دنیاست زیرا انسانی كه دل در بند زنجیر دنیا دارد، خلاف خواست خداوند می‌خورد و می‌پوشد و رفتار می‌كند. در حدیثی از حضرت ثامن الحجج(ع) آمده است:«همانا بنده مومن هنگامی كه دست همسرش را (از سر محبت) در دست گیرد، خدای عزوجل 10 حسنه برایش بنویسد و ده بدی از او پاک سازد و اگر او را ببوسد، خداوند صد حسنه برایش بنویسد و صد بدی از او پاک كند و چون با او هم‌آغوش شود، خداوند هزار حسنه برایش ثبت كند و هزار بدی از او پاک كند.»
این مفسر قران کریم تصریح کرد: براساس این حدیث، محبت به همسر حسنات بسیار دارد و آنچه نزد برخی افراد كاری حیوانی است، در دین مبین اسلام وقتی با توجه به خداوند و جهت دادن كار به سوی حضرت او همراه شود، به كاری متعالی بدل می‌شود. پس پرداختن به امور دنیوی، می‌تواند با انابه و توجه به خداوند همراه باشد. مثلاً انسان می‌خوابد تا آرامش بیابد و از نتیجه این آرامش، بهتر و نیكوتر به طاعت خداوند بپردازد.
وی گفت: بنابراین می‌توان تمام كارها و همه وجود را رنگ خدایی زد؛ همان كه خوش‌ترین و ماندگارترین رنگ‌هاست: «صِبْغَةَ اللهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللهِ صِبْغَةً؛ رنگ خدا را (بپذیرید) و خوشرنگتر از (رنگ) خدا كیست؟»
انتهای پیام