وی با استناد به مبانی قرآنی و آموزههای سیره علوی، یادآور شد: اسلام تنها به صدقهدادن و کمککردن بسنده نمیکند؛ بلکه ما را فرا میخواند تا فقر را ریشهکن کنیم و انسان را به استقلال و عزت برسانیم. این مسیر، تنها از رهگذر تعاون و مشارکت سازنده ممکن است.
آیتالله مبلغی با اشاره به آیه شریفه «تَعاوَنوا عَلَی البِرِّ وَ التَّقوی»، به تفاوت بنیادین میان «اعانه» و «تعاون» پرداخت و تصریح کرد: «قرآن نفرموده «اعینوا»، بلکه فرموده است «تعاونوا»، چراکه در تعاون، پیوستگی، همزمانی و ساختارمند بودن کمکها نهفته است؛ به گونهای که میتوان از دل آن، یک نظام اجتماعی توانمند و پویا برساخت.
وی به حکایتی از سیره امیرالمؤمنین علی(ع) اشاره کرد و گفت: آنگاه که حضرت، پیرمرد مسیحی را در حال گدایی دید و با شگفتی پرسید: «ما هذا؟» نه «من هذا؟»؛ یعنی نه فرد، که پدیده فقر بود که علی(ع) را به سوال واداشت. «آیا کسی که روزی برای جامعه کار کرده، حال که ناتوان گشته، باید رها شود؟ خیر؛ از بیتالمال به او عطا کنید.
آیتالله مبلغی افزود: این نگاه، مسئولیت اجتماعی را در عمق وجدان اسلامی زنده میکند. جامعهای که از تلاش افرادش بهرهمند میشود، نمیتواند در هنگام ناتوانی، آنان را وانهد. کار، هم شخصی است و هم اجتماعی؛ پس حمایت نیز باید دوسویه باشد.
وی با تأکید بر اینکه «رشد انسان»، غایت نهایی کمکرسانی در منطق دین است، گفت: کمک باید در جهت توانمندسازی باشد، تا فرد از پای بینیازی برخیزد و در چرخه رشد جامعه نقشآفرین شود. در غیر این صورت، شکاف طبقاتی، جامعه را دچار گسست میکند؛ شکافی که نه عقل آن را میپذیرد و نه شریعت.
آیتالله مبلغی خواستار آن شد که کمیته امداد با حفظ همه ارزشهای مثبت خود از جایگاه یک نهاد حمایتی، به ستاد توسعه تعاون بدل شود؛ نهادی که نهتنها مأمن تهیدستان، بلکه آغازگر یک تحول اجتماعی پایدار باشد.
وی در پایان اظهار کرد: تقوا، در بستری از نیکوکاری اجتماعی شکل میگیرد؛ از آسمان نمیبارد، بلکه از دل جامعهای متعادل و نیکویی خیز، سر برمیآورد و به همین جهت در آیه، تقوا بعد از برّ ذکر شده است. پس بیایید از اعانهدادن تنها، فراتر برویم و بهسوی تعاون حقیقی گام برداریم تا در ابتدا فرهنگ و واقعیت نیکوکاری در جامعه تحقق پیدا کند و بعد تعاون بر تقوا شکل گیرد.
انتهای پیام