ای سرزمین مادری ای خاک شیران
ای مهربان ای آسمان مهد دلیران
آوازه‌ات را در بلندا خوانده بودند
در وصف تو این واژه‌ها درمانده بودند
ای پنجه‌ات خشم هژبران دلاور
ای سرزمین خفته در امواج اخگر
ای کوه‌هایت مشت بر دندان دشمن
ای آب‌هایت آبروی کوی و برزن
ای مردمت اعلای ملک آفرینش
ای مردمت آکنده از احساس و بینش
ای استوارانِ جهان پیشت کمر خم
ای دوستانت شاد و دشمن از تو در غم
وقت است مُشتت فرق دشمن را بکوبد
خشمت پلیدان را از اطرافت بروبد
دشمن خیال خام دارد، آرشت کو؟
بر پیکر تاریک دشمن آتشت کو؟
اینک بباران تَرکِشت را روی دشمن
حالا که آتش زد کسی بر موی دشمن
صهیون: سگ قلاده دارِ ینگه دنیاست
صهیون که بی مغز است آری خنگِ دنیاست
این خطه از چنگال آنان دور و دور است
آنچه ندارد اعتباری حرف زور است
«تسلیم» در گفتار ما جایی ندارد
جز «استقامت» شعر ما رایی ندارد
ما جنسمان از سنگ صبری خوش‌نشان است
سنگی که بر شیطان چو رمیی بی امان است
این ذره‌ای از سیل بی مانندمان است
دشمن هزاران مرتبه در بندمان است
ای جاودان با آشتی با نسل انسان
ای جان جانان معنی انسانم ایران
بر تارک هستی کنامت جاودان باد
در سایه سارت در خروش این بانگ آزاد
بیچارگی سهم سخیف دشمن توست
در آسمان ها موشک شیرافکن توست
انتهای پیام