كینه، صفت رذیله‌ای است که در پی رسوخ دشمنی، در دل انسان پدیدار می‌شود. این صفت ناشایست، قلب آدمی را سیاه و حالات نفسانی را از اعتدال خارج می‌کند و آثار شومی پدید میآورد كه مانع رسیدن انسان به كمال است. امیرالمؤمنین علی(ع) در زنجیرترین قلب‌ها را قلب انسان کینه‌توز برمی‌شمارد: «أشدُّ القلوبِ غِلاًّ قَلبُ الحَقُودِ.» (غررالحكم و دررالكلم، ص 189)
بیشتر بخوانید:
از جمله عوامل پدیدآورنده کینه و رسوخ آن در قلب عبارت است از تمسخر، سرزنش، شماتت دیگران و دشنام‌دادن به آنان، جدل و پافشاری بر سخن خود، مشاجره، ظلم (به‌ویژه ظلم مربوط به آبرو و مال) و محرماتی نظیر شراب‌خواری و قماربازی.
کینه آثاری شوم و مفاسدی خطرناک در پی دارد. بخشی از آثار کینه از این قرار است: بذر لجاجت را در دل می‌کارد؛ موجب درگیری، تنش و مشاجره می‌شود؛ اندوه و غم را بر انسان غالب می‌کند؛ به کفران نعمت‌های خالق و مخلوقان منجر می‌شود؛ سوءظن و بدگمانی به دنبال دارد؛ انسان را به عیبجویی و اظهار عیوب دیگران وادار می‌کند؛ گوشهگیری، تنهایی و انزوا و نیز بیاعتنایی به نیازهای دیگران، در شمار پیامدهای کینه است.
راهکار درمان صفت رذیله کینه، این است که انسان از به‌جاآوردن عوامل پدیدآورنده آن به‌شدت پرهیز کند و در معاشرت با دیگران، به عفو و گذشت و نادیده‌گرفتن بدی‌ها و فراموشی ناملایمات اهتمام ورزد.
انتهای پیام