امیرحسین اللهیاری، مترجم و محقق متون عرفانی معتقد است آشکارترین و والاترین بیان از مقام ادلال را ما تنها برای شخص نبی اکرم(ص) و به طور خاص در سوره «ضحی» می‌بینیم. خداوند چون مادری که فرزند رنجیده را در آغوش می‌گیرد و خاطر او را تسلی می‌دهد در گوش پیامبر خود نجوا می‌کند؛ «وَالضُّحَىٰ وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَىٰ مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَىٰ»؛ عزیز دلم ما هرگز تو را رها نکرده‌ایم، «وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولَىٰ وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَىٰ» همه چیز درست خواهد شد و ما تو را راضی خواهیم کرد. تمام این آیات نازی است که حق تعالی از بنده خود می‌کشد؛ کدام بنده را دیدید که چون محمد مصطفی(ص)، خداوند ناز او را بکشد؟