احمد سلیمانی، نویسنده و کارگردان تئاتر در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: تجربه نشان داده است علیرغم تعیین شعار سال از سوی مقام معظم رهبری و تأکید معظم‌له بر تحقق آن در طول یک سال، اما عملاً جامه پوشاندن به دغدغه ایشان در حوزه فرهنگ و هنر در حد یک حرف و شعار باقی می‌ماند.
وی در ادامه سخنانش گفت: سال 94 از سوی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، در سطحی پایین‌تر از موضوعات کلان کشوری در حوزه فرهنگ و هنر به نام سال تئاتر نامگذاری شد، اما هیچ کوشش و تلاشی را در عمل برای تحقق این موضوع مشاهده نکردیم و همچنان تئاتر کشور در تمامی حوزه‌ها و موضوعات با همان مسائل و معضلات گذشته کمابیش دست به گریبان بود.
سلیمانی تصریح کرد: حال اگر به شعار امسال یعنی «اقتصاد مقاومتی؛ اقدام و عمل» اتکاء کنیم باید گفت که متناسب با این شعار هم که شاید در وهله نخست این مورد را به ذهن متبادر کند که باید به داشته‌های خود بسنده کرد و در جهت استفاده بهینه از آن برآمد هم اقدامی صورت نگرفته است. هنرمندان در زمینه امکانات تئاتری در کشور در مضیقه هستند و متناسب با حجم تقاضای موجود به ایجاد فضای نمایشی و تجهیز آنها برنیامده‌ایم.
این کارگردان تئاتر دینی در ادامه گفت: اگر در حوزه فرهنگ و هنر و به ویژه تئاتر طی درازمدت به فکر ایجاد فضاهای نمایشی بیشتر و افزایش سرانه فضاهای نمایشی هستیم و دغدغه این را داریم که در آنها از بهترین و روزآمدترین امکانات نمایشی استفاده کنیم باید بیشتر هم و غم ما این باشد که سالن‌ها و اماکن نمایشی که در اختیار داریم را به بهترین شکل نگهداری و محافظت کرده و آنها را نیز تبدیل به مکانی آبرومند برای اجرای آثار نمایشی در طول سال کنیم.
وی افزود: متأسفانه به دلیل کم‌توجهی و شاید ناکارآمدی حوزه مدیریت در زمینه ایجاد و یا تجهیز سالن‌های نمایشی همین میزان کم سرانه فضاهای نمایشی که همانطور که اشاره شد جوابگوی میزان تقاضا نیست نیز به شکل صد درصدی قادر به ارائه خدمات نخواهد بود؛ در حالی که اکنون صحبت از اقتصاد مقاومتی است و این امر شاید دست و پای ما را در افزایش کمی سالن‌های نمایشی بسته باشد و می‌توان از داشته‌های موجود نهایت بهره‌وری را به عمل آورد.
این کارشناس هنرهای نمایشی در پاسخ به این پرسش که اختصاص دادن سالن‌های نمایشی به موضوعات خاص و مثلاً دینی و ارزشی چقدر می‌تواند به تحقق شعار سال کمک کند، گفت: این موضوع در شرایطی می‌تواند مصداق داشته باشد که تعداد سالن‌های نمایشی که در اختیار داریم حداقل اگر از میزان تولیدات بیشتر نیست در یک سطح قرار داشته باشد و از این نکته اطمینان داشته باشیم که فلان تولید نمایشی ما بالاخره در زمانی از سال امکان اجرای صحنه را خواهد داشت.
وی در پایان گفت: در شرایطی که تعداد سالن‌های ما محدود است، اما از آن سو میزان تولیدات نمایشی حجم بالایی دارد و اغلب آثار در صف طولانی نوبت اجرا قرار دارند. شاید چندان کارشناسی نباشد که با اختصاص سالنی به اجرایی خاص همچون نمایش دینی و ارزشی، شرایطی پیش بیاوریم که نمایشی از اجرا باز بماند و در عین حال مثلاً سالنی خاص مدتی خالی از اجرای نمایش باشد.