آن حضرت در بازگشت از جنگ صفین نامه‌ای خطاب به فرزندشان امام حسن(ع) نوشتند و در بخشی از این نامه حقیقتی را که با خیر و نیکی نصیب خیّر می‌شود بیان کردند. حضرت علی(ع) در بخشی از نامه خود خطاب به امام حسن(ع) می‌فرمایند:
«بدان راهى پر مشقّت و بس طولانى در پيش روى دارى و در اين راه بدون كوشش بايسته و تلاش فراوان و اندازه‌گيرى زاد و توشه و سبک كردن بار گناه موفق نخواهى بود. بيش از تحمل خود بار مسئوليتها بر دوش منه كه سنگينى آن براى تو عذاب‌آور است.
اگر مستمندى را ديدى كه توشهات را تا قيامت مىبرد و فردا كه به آن نياز دارى به تو باز مىگرداند، كمک او را غنيمت بشمار و زاد و توشه را بر دوش او بگذار و اگر قدرت مالى دارى بيشتر انفاق كن و همراه او بفرست، زيرا ممكن است روزى در رستاخيز در جستجوى چنين فردى باشى و او را نيابى.
به هنگام بىنيازى اگر كسى از تو وام خواهد غنيمت بشمار تا در روز سختى و تنگدستى به تو بازگرداند. بدان كه در پيش روى تو گردنههاى صعب‌العبورى وجود دارد كه حال سبكباران به مراتب بهتر از سنگين باران است و آن كه كند رود حالش بدتر از شتاب‌گيرنده مىباشد و سرانجام حركت بهشت و يا دوزخ خواهد بود. پس براى خويش قبل از رسيدن به آخرت وسایلى مهيا ساز و جايگاه خود را پيش از آمدنت آماده كن، زيرا پس از مرگ، عذرى پذيرفته نمىشود و راه بازگشتى وجود ندارد.»
منبع: بخشی از نامه 31 نهج‌البلاغه
انتهای پیام