به انگیزه بزرگداشت استاد سخن؛ سعدی شیرازی بخشی از دیباچه گلستان سعدی را با تفسیری از محسن معینی، استاد ادبیات فارسی و قرآن‌پژوه مشاهده می‌کنید.
منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قرب است و به شکر اندرش مزيد نعمت. هر نفسی که فرو می‌‌رود، ممد حيات است و چون برمی‌آيد مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب از دست و زبان که برآيد / کز عهده شکرش بدرآيد اعملوا آل داود شکرا و قليل من عبادي الشکور بنده همان به که ز تقصير خويش / عذر بدرگاه خدای آورد ور نه سزاوار خداونديش / کس نتواند که به جای آورد