صفحه نخست

فعالیت قرآنی

سیاست و اقتصاد

بین الملل

معارف

اجتماعی

فرهنگی

شعب استانی

چندرسانه ای

عکس

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

خراسان جنوبی

بوشهر

چهارمحال و بختیاری

خراسان رضوی

خراسان شمالی

سمنان

خوزستان

زنجان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویر احمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

بازار

صفحات داخلی

کد خبر: ۳۹۰۱۳۱۳
تاریخ انتشار : ۰۷ خرداد ۱۳۹۹ - ۲۰:۱۷
دفتر غزل / ۲۹

میرزا محمّدعلی صائب تبریزی ( ۱۰۰۰ ق/۱۵۹۲ م _ ۷–۱۰۸۶ ق/۱۶۷۶ م) بزرگ‌ترین غزل‌سرای سده یازدهم هجری و نامدارترین شاعر زمان صفویه است. نازکی خیال و لطافت اندیشه و مضمون‌سازی‌های ظریف و معنی‌های بیگانه و باریک در شعر وی دیده می‌شود. بیست و نهمین قسمت از دفتر غزل، به غزلی از این شاعر پر آوازه اختصاص دارد که با صدای ساعد باقری می‌شنویم.

یاد آن عهد که در بحر سفر می‌کردم

در دل سنگ به فریاد اثر می‌کردم

چون صدف قطره اشکی که به من می‌دادند

می‌زدم بر لب خود مهر و گهر می‌کردم

گر چه دنباله رو قافله دل بودم

خفتگان را به سر پای خبر می‌کردم

ای خوش آن عهد که در مصر وجود از هستی

یوسفی بود به هر جای نظر می‌کردم

گر دو صد قافله مخمور به من بر می‌خورد

سر خوش از میکده خون جگر می‌کردم

این که عمرم همه در مرحله پیمایی رفت

کاش یک بار هم از خویش سفر می‌کردم

از چمن محو جمال چمن آرا بودم

چشم پوشیده ز فردوس گذر می‌کردم

یاد عهدی که به اکسیر قناعت صائب

زهر اگر قسمت من بود شکر می‌کردم

صائب تبریزی

انتهای پیام
مطالب مرتبط