این مقبره تاریخی که بر روی تپه‌ای باستانی متعلق به عصر آهن قرار دارد. با پلانی مستطیل شکل متعلق به قرون پنج و ششم هجری است که به شماره چهار هزار و ۱۵۷ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.
به‌نظر می‌رسد که پناه بردن و متوسل شدن نیاکان ما به این شخصیت تاریخی در هنگام کاشت و برداشت گندم، ریشه در یک اعتقاد اسطوره‌ای دارد؛ به‌دلیل وابستگی حیاتی انسان‌های گذشته به بخشش‌های زمین و آسمان، نگاه آن‌ها به این دو آفرینش خداوندی نگاهی بوده است از سر عجز و ناتوانی و تسلیم و همراه با تقدیس. از این‌رو، پس‌از دریافت مواهب زمینی و آسمانی، شکر و سپاس آن‌را نیز به‌جای می‌آوردند. این مسئله به‌تدریج و در طی قرن‌های متمادی، شکل منسجم‌تری به خود می‌گیرد و به صورت برگزاری جشن‌ها و آیین‌های مذهبی بروز می‌کند.
امروزه برگزاری جشن‌های برداشت محصول ازجمله جشن انار، جشن شالی و جشن گندم در مناطق مختلف از رسوبات همان نگرش مذهبی است. برخی ریشه جشن‌های زراعت را به جشن مهرگان می‌رسانند. امروزه در کشور تاجیکستان که با ما دارای میراث زبانی و فرهنگی مشترکی هستند، روز مهرگان را که برابر با شانزدهم مهرماه است، روز کشاورز و کشاورزی نام‌گذاری کرده‌اند. در مناطق ما نیز برداشتن تکه نان از روی زمین و بوسیدن و گذاشتنش در گوشه‌ای امن و بستن دستمال حاوی نان به کمر عروس به نیت برکت و رزق(که در گذشته مرسوم بوده) به گونه‌ای یادآور تقدس گندم در باور گذشتگان و به جا آوردن شکر و سپاس خداوندی در نزد اهل امروز است.
بنابراین گزارش، منطقه حسن گاویار در دلفان منطقه‌ای بکر و به اصطلاح بهشتی در زمین است که برای بسیاری از علاقه‌مندان به طبیعت و گردشگران ناشناخته مانده و هنوز شناسایی نشده و به معرفی بیشتر جاذبه‌های این منطقه از سوی متولیان امر به خصوص میراث فرهنگی نیاز دارد.
با این وجود این جاذبه طبیعی و بهشت گمشده در ایام بهار و تابستان پذیرای بسیاری از خانواده‌های بازدیدکنندگان و طبیعت دوستان از اقصی نقاط ایران است.