وی با بیان اینکه در روایات هم بیان شده که «هل الدین الا الحب» دین همان محبت محمد و آل محمد(ع) است، تصریح کرد: کسانی مانند کمیت بن زید اسدی، حمیری و دعبل خزاعی پرچمدار این حرکت بودند و این جریان تا قرون بعدی تداوم یافت و افراد دیگری بروز و ظهور یافتند و علامه امینی در بخش الادب الغدیر آن را احیا کرد.
آیت‌الله اراکی بیان کرد: با گسترش اسلام در ایران از قرون دوم به بعد و رواج ادبیات فارسی دری، کسانی مانند فردوسی به عشق پیامبر(ص) و آل الله(ع) پرداختند، ولی در این میان سنایی غزنوی غزلیات زیاد و مفصلی درباره محبت محمد و آل محمد(ص) سروده است.
وی افزود: از جمله در دیوان چاپ وی آمده است: قدر شب‌های قدر از گل او/ نور روز قیامت از دل او؛ حلقه حلقه‌ها به حلقه موی/ شحنه شهرها به صفحه روی؛ راز حق پرده محارم او/ نفس کل صورت مکارم او؛ هرچه عشقش بر آسمان جدال/ اصل و فرعش پر از فنون و کمال.
استاد حوزه علمیه تصریح کرد: وی ابیاتی را هم عاشقانه در شان امام علی(ع)، حضرت زهرا(س) و حسنین(ع) بیان کرده است که نشان‌دهنده تشیع اوست؛ البته برخی گفته‌اند اشعاری برای دیگران (مخالفان مکتب اهل بیت) هم دارد، ولی یقیناً از روی تقیه بوده است.
استاد حوزه اظهار کرد: وی در اشعارش درباره امام علی(ع) این موضوع را به شعر در آورده است که دین جز با محبت و اطاعت از علی(ع) ممکن نیست و اشعاری را که از روی تقیه سروده هم برای این بوده است تا شعر و جانش محفوظ بماند؛ این تقیه هم در حقیقت تبعیت از دستورات هل بیت(ع) بوده است.