یکی از مباحثی که در قرآن و سنت با اهمیت ویژه‌ای مطرح شده، فطرت‌مندی انسان، فطری بودن دین، فطرت پسندی عدل و قبح ظلم، معلوم بودن فجور و تقوی به الهام فطری، اعتراف رسمی انسان به ربوبیت الهی در عالم ذر و عهد و پیمان خداوند با او در عدم تبعیت از شیطان است که آیات قرآن و روایات ائمه معصومین(ع) بر آن دلالت صریح دارند.
در آیه ۳۰ از سوره روم که به آیه «فطرت» معروف است به فطری بودن چیزی برای انسان اشاره شده است، فلذا با اینکه این شناخت مخالفانی دارد، اما به نظر میرسد که آگاهی نسبت به وظیفه تسلیم حقیقت بودن یکی از آگاهی‌های فطری انسان است و آیه فطرت به همین موضوع اشاره دارد.