وی با اشاره به آرزویی که این مرحوم داشت و در طول حیاتش محقق نشد گفت: ایشان تلاش کردند، مجموعه‌ای در کنار آرامگاه فردوسی تأسیس کنند و حتی کتاب‌هایشان که قابل توجه نیز بود، به آنجا اهدا کردند، اما متأسفانه به دلایلی محقق نشد و همچنین آنچه در زمینه ایرانسرای فردوسی نیز مدنظر ایشان بود، به دلایلی که بنده اطلاع ندارم، صورت نگرفت.
حسین مسرت، پژوهشگر و محقق یزدی نیز در این زمینه به ایکنا گفت: زنده‌یاد دکتر اسلامی ندوشن از چهره‌های نامدار فرهنگ و ادب ایران بود، هر چند ایشان دانش‌آموخته حقوق بودند و در زمینه‌های حقوق، جامعه‌شناسی و ایران‌شناسی کتاب‌هایی داشتند ولی بنا به دلبستگی که به ادب داشتند، از نوجوانی سرودن شعر را آغاز کردند و در سال‌های 25 و 30 دو مجموعه شعر از ایشان چاپ شد. سپس سال‌ها شعر را کنار گذاشتند که تا بعدها کتاب «بهار در پاییز» مجموعه رباعی از ایشان چاپ شد.
وی ادامه داد: عمده آثار ایشان در زمینه کتابی با عنوان «چهار سخنگوی وجدان ایرانی» بوده چرا که به تعبیر استاد اسلامی ندوشن، حافظ، مولوی، سعدی و فردوسی چهار سخنگوی وجدان ایرانی هستند و آثار ایشان متمرکز بر این چهار شاعر بویژه فردوسی است.
مسرت با اشاره به اینکه بیشترین کتاب‌های ایشان در حوزه فردوسی‌شناسی و شاهنامه‌پژوهی است گفت: همچنین چندین کتاب با نام ایران دارند و در همه حوزه‌ها اعم از نویسندگی، شاعری، نمایشنامه‌نویسی و ترجمه صاحب مهارت بودند و در هر حوزه آثار فاخری از زنده یاد اسلامی ندوشن چاپ شده است.
این پژوهشگر ادامه داد: نخستین کتاب ایشان «ذکر مناقب حقوق بشر در جهان سوم» و واپسین کتاب به نام «برگ‌ریزان» بود که با این کتاب از خوانندگان خود خداحافظی کردند.
مسرت بیان کرد: بی‌گمان نثر و نوشته‌های دکتر اسلامی ندوشن سال‌ها نثر معیار ما خواهد بود چراکه اکنون «فرهنگ سخن» استاد انوری برای بسیاری از واژه‌ها از آثار اسلامی ندوشن گرفته شده و شاهد مثال در این زمینه است و نثر دکتر اسلامی ندوشن نیز نثر معیار زبان فارسی است و خدمت بس بزرگی به شکوفایی و توانمندی زبان و ادب فارسی کردند و نامشان در گیتی جاودان خواهد بود.
وی بیان کرد: در زمینه یزد نیز دو کتاب تألیف کردند که یک دوره چهار جلدی «روزها» شامل جلد یک و دو ویژه برای ندوشن و یزد است و کتابی به نام «پنجره‌های بسته» مجموعه داستانی است که چند داستان درباره روستای ندوشن آورده‌اند.
مسرت گفت: استاد جمله جالبی درباره آیین نکوداشت در بهار 84 و در ندوشن عنوان کردند: «من اگر هیچ کاری برای ندوشن انجام ندادم ولی نام ندوشن را در جهان پرآوازه کردم» و بسیار تعصب داشتند که حتماً پسوند ندوشن قید شود و با عنوان اسلامی ندوشن از ایشان یاد شود.
یادآور می‌شود محمدعلی اسلامی ندوشن در پنجم اردیبهشت ۱۴۰۱ به سبب کهولت سن در ۹۷ سالگی در تورنتو کانادا درگذشت.
انتهای پیام