وقتی وارد پادگان دوکوهه که روزی بزرگترین منزلگاه تجهیز و سازماندهی نیروهای جبهه جنوب در دفاع مقدس بود، شدم احساس می‌کردم هنوز جنگ ادامه دارد، ساختمان‌ها بعد از متروک شدن ترسناک و وهم آور می‌شوند، ولی دوکوهه این طور نیست. وقتی در دوکوهه قدم می‌زنی احساس غربت می‌کنی، احساس غریب بودن در این دنیا. انگار دلت پر می‌زند بروی پیش خدا. شاید به خاطر این است که اکثر افرادی که در دو کوهه بودند همین حس را داشتند و این شخصیت دو کوهه و ذات وجود دو کوهه را تشکیل می‌دهد.
