کمک اتحادیه به مؤسسات قرآنی باید مساوی باشد

برخی از مؤسسات قرآنی با توجه به نیاز یک شهر یا منطقه به آموزش قرآن کریم، فعالیت خود را شروع می‌کنند و برای تامین نیازهای قرآنی و فرهنگی آن منطقه از هیچ تلاشی فروگذاری نمی‌کنند. گرچه موتور محرک این مؤسسات دغدغه‌های دینی و خدمت به مردم است، اما هموار نبودن مسیر برای ادامه فعالیت و مهیا نبودن زیرساخت‌های مورد نیاز، باعث می‌شود که به سختی در کار خود رشد کنند و ظرفیت‌های خود را توسعه بدهند. مشکلات موجود در فرآیند تمدید مجوزها، موازی کاری مجموعه‌های قرآنی و سردرگمی مؤسسات در چگونگی پیگیری مصوبات و جذب حمایت‌ها از جمله مسائلی است که زینب شیخی نسب، مدیر مؤسسه فرهنگی قرآن و عترت بشری شهرستان مسجدسلیمان به آن‌ها اشاره کرد. متن زیر گفت‌و گوی ایکنای خوزستان با این مدرس و مدیر قرآنی است:

ایکنا ـ مؤسسات قرآنی در جذب مخاطب نسل جدید با چه چالش‌هایی مواجه هستند؟‌

جبهه مقابل ما دین گريزی را تبليغ می‌‌کند و ما با زیرساخت‌های موجود به زحمت می‌توانیم افراد را دعوت به کار کنیم. در شرایط کنونی مؤسسه قرآنی تنها با حمایت خیرین می‌تواند فعالیت کند. در خوزستانی که دما به شصت درجه می‌رسد و مدام با خرابی کولرها مواجهیم چگونه می‌توانیم از جذب مخاطب سخن بگوییم؟ اینها همه هزینه بردار است.

مؤسسات نیاز دارند برای تامين مخارج خود مورد حمایت قرار گیرند. اینکه صفر تا صد کار بر دوش یک مؤسسه باشد، مانع کار می‌شود. این یکی از مسائل است. از طرفی مجوزها با اعمال شاقه تمدید می‌شود. سختی مربوط به تمدید مجوز مؤسسات قرآنی از موانع مهم جذب است.

یکی از مشکلات دیگر ما دارالقرآن آموزش و پرورش است که باید دانش آموزان را آموزش بدهد نه عموم مردم را. 

اینجا شرایط به گونه‌ای است که برخی قرآن آموزان قدرت مالی برای رفت و آمد را ندارند. برخی توان مالی ندارند، عده‌ای هم تصور می‌کنند آموزش قرآن رایگان است و نباید در قبال آن هزینه پرداخت کنند. این فضا باعث شد که شهریه بسیار پايينی تعیین کنیم یا رایگان آموزش دهیم.

ایکنا ـ با وجود این مسائل، روش کار مؤسسه بشری در شهرستان برای توسعه آموزش قرآن چه بوده است؟‌

روش ما در شهرستان این است که مربیان قرآنی که تربیت می‌شوند مانند طرح نهضت سوادآموزی در سطح شهر مساجد و خانه‌ها به مردم آموزش قرآن بدهند. مربیان زیر نظر مؤسسه فعالیت می‌کنند، اما در انتخاب مکان و مخاطب خود آزاد هستند.

ما مربیان خود را طی دوره چهارساله و با دعوت از استادان کشوری تعلیم داده‌ایم. مربیانی که با مؤسسه همکاری می‌کنند گاهی با قصد خیر و بدون چشم د‌اشت مالی این کار را می‌‌کنند و گاهی حق الزحمه آنها را خودم پرداخت می‌کنم. ما به قرآن آموزان آنها مدرک می‌دهیم و در برنامه‌های مختلف فرهنگی و دینی آنها را دعوت می‌کنیم.

خدا را شکر، شرکت نفت مکانی برای مؤسسه در اختیار ما قرار داده است که از طریق تهران پیگیری کرده‌ بودیم.

تاکنون کمکی از سوی اتحادیه عاید مؤسسه ما نشده است. از ما گزارش می‌خواهند، در جلساتشان از مؤسسات دعوت می‌کنند، اما وقتی از آنها کمک می‌خواهیم، کمکی به ما نمی‌کنند. شاید برخی مؤسسات از کمک اتحادیه بهره مند شده باشند. کمک اتحادیه به مؤسسات باید مساوی باشد. در حال حاضر مشخص نیست برای حمایت مؤسسات، پیگیری مصوبات با چه کسی طرف هستیم. ما نسبت به موازی کاری، گله‌مندیم. تکلیف ما باید مشخص شود. 

یکی از اشکالاتی که به کار ما گرفته می‌شود این است که در مرکز استان کمتر حضور پیدا می‌کنیم. گویی به مؤسساتی که مراجعه می‌کنند بیشتر بها می‌دهند تا ما که در شهرستان در حال فعالیت هستیم‎‏، در حالیکه تلاش مؤسسه ما همیشه این بوده است که با دعوت از استادان کشوری، مربیانی برای سطح شهرستان تربیت کند و نیاز شهرستان را در این زمینه تربیت کند.