افسوس كه ما، پيش از آن كه از آلودگىها پاك شده باشيم بر خويش عطر پاشيده ايم و خويشتن را جز آن كه هستيم به ديگران معرفى كردهايم.
ما به جاى آن كه رنگ خدا را گرفته باشيم، به خدا رنگ زدهايم. چگونه مى خواهيم ديگران را بسازيم و از اسارتها رها سازيم، در حالى كه هنوز خويش را نساخته ايم؟ ما كه خود اسيريم، چگونه سخن از آزاد كردن ديگران می‌گوییم!
«برگرفته از کتاب تربیت کودک نوشته استاد علی صفایی حائری؛ ص ۱۳»