وی ادامه داد: نکته دوم این است که باید خواسته‌های خود را به مشیت خداوند محول کنیم؛ یعنی بگوییم: خدایا به ذهن کوچک من رسیده است که این چیز خواسته و نیاز من است. حال اگر به صلاح من است و مشیت تو بر این است که آن را به من بدهی، آن را به من کرامت کن. اگر هم به مصلحت من نیست و مشیت تو به آن تعلق نمی‌گیرد، ما سرسپرده حکم و فرمان تو هستیم. حافظ دراین باره در غزل شماره 418 دیوان خود سروده است:
گر تیغ بارد، در کوی آن ماه/ گردن نهادیم، الحکم للّه
آیین تقوا ما نیز دانیم/ لیکن چه چاره با بخت گمراه
انصاری بیان کرد: خداوند چون خالق، معبود و غنی بالذات است، آن به آن فيضش جاری بوده و دست عطای او گشوده است، فلذا شیخ عباس قومی در مفاتیح الجنان دعای «يَا دَائِمَ الْفَضْلِ عَلَی الْبَرِيَّة؛ ای خدايی كه فضل و كرمش به آفريدگان هميشگی است.» را در شب‌های مبارک توصیه کرده است و خداوند را با این تعبیر در دعا خطاب قرار داده است. او «دَائِمُ‌الفَضْل» است و تمام مخلوقات، «دَائِمُ الفَقْر» و «دَائِمُ الحَاجَة» قرار دارند. بنابراين حاجت انسان‌ها به خدای سبحان مستمر و بدون توقف است. يكی از وجوه زيبا و لذت‌آفرين ارتباط انسان با خالق همين طلب پيوسته از اوست، خداوند در قسمتی از آیه 16 سوره «سجده» در قرآن می‌فرماید: «يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً؛ پروردگارشان را از روی بيم و اميد می‌خوانند.»
صاحب تفسیر مشکاة اظهار کرد: در تمام هستی، همه موجودات لحظه به لحظه از او خواسته‌های خود را طلب می‌كنند، فلذا حضرت حق طلب كردنِ مخلوقات را خوش می‌دارد و خود، ايشان را به آن فراخوانده است و در آیه 32 سوره «نساء» فرموده است: « وَلَا تَتَمَنَّوْا مَا فَضَّلَ اللَّهُ بِهِ بَعْضَكُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ لِلرِّجَالِ نَصِيبٌ مِمَّا اكْتَسَبُوا ۖ وَلِلنِّسَاءِ نَصِيبٌ مِمَّا اكْتَسَبْنَ ۚ وَاسْأَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا؛ و زنهار، آنچه را خداوند به سبب آن، بعضى از شما را بر بعضى [ديگر] برترى داده آرزو مكنيد. براى مردان از آنچه به اختيار كسب كرده‌اند بهره‌اى است، و براى زنان از آنچه به اختیار كسب كرده‌اند بهره‌اى است. و از فضل خدا درخواست كنيد، كه خدا به هر چيزى داناست.» رابطه حاجت‌خواهی بندگان و حاجت‌دهی حضرت پروردگار هرگز پايان نمی‌پذيرد و گسسته نمی‌گردد؛ زیرا رابطه انسان با خداوند رابطه‌ای است كه در آن از سوی انسان كوشش و از سوی خداوند کشش قرار دارد. بندگان همواره دست خواهش به سوی او دراز می‌كنند و او نيز پيوسته آغوش خير و بركت و سعادتش را به روی آنان گشوده نگاه می‌دارد.
وی افزود: درِ خواهش و مسئلت از خداوند همواره، به پهنای نیازهای انسان‌ها گشوده است. از خوش‌ترین و زیباترین روابط میان انسان و خداوند، درخواست از حضرت اوست. زیرا این خواهش‌ها و طلب‌ها، بهانه‌ای است تا انسان‌ها روی نیاز از دیگران بگردانند و به درگاه خداوند بیایند و در وادی عبودیت قرار گیرند و با هر خواسته به خدای خود نزدیک‌تر شوند. این عرض نیاز، ایشان را به تفكر وامی‌دارد كه بر درِ چه كسی آمده‌اند و با كه سخن می‌گویند. درنتیجه این امر انسان‌ها در بهبود روابط خود با پروردگار و نیز اصلاح مسیر زندگی خویش می‌كوشند و امروز و فردایشان را آباد می‌كنند. به تعبیر دیگر، خواهش از خداوند متعال، بهانه‌ای برای دعا كردن به درگاه او و رفتن به سوی بندگی است. از همین رو هم هست كه خداوند انسان‌ها را به دعا و درخواست از خود فرامی‌خواند و در آیه 60 سوره «غافر» به انسان‌ها می‌گوید: «آیه وَ قالَ رَبُّكُمُ ادْعُوني أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرينَ؛ پروردگار شما گفته است: «مرا بخوانيد تا [دعاى] شما را اجابت كنم. به يقين كسانى كه از عبادت من تكبّر مى‌ورزند به‌زودى با ذلّت وارد دوزخ مى‌شوند.»
انتهای پیام