تأکید بر شروع غذا خوردن و پایان آن با نام و یاد الهی (بَسمَلَه، تَحمید) در احادیث اهل بیت(ع) در منابع معتبر اسلامی بسیار سفارش شده است [تفسیر اثری، معرفت،ج1]؛ و نیز سیرۀ مستمرّ معصومین(ع) همانند تصویرنگاری زیر (سپاس از 6 نعمت)، شاهد بر این امر است؛ ولی متاسفانه در سبک زندگی ما مسلمین این امر کمتر مشاهده می‌شود، در حالی که در فیلم‌های غربی، جهت فرهنگسازی، بارها دیده‌ایم که مسیحیان در ابتدای تناول غذا، دعا می‌کنند؛ حال سوال این است که چرا ما مسلمانان، سنّت پیشوایان دینی را در سبک زندگی خویش فراموش کرده‌ایم!؟
لذا خداوند نیز کتاب خود (قرآن) را، با «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» و «الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِين» آغاز کرده، تا این ادب را به ما بیاموزاند «که حتی حمد و عبادت او نیز اگر با اسم الله آغاز نشود، گرچه حُسن فعلی دارد، ولی چون فاقد حسن فاعلی است ابتر است، کُلُّ اَمْر ذِى بَال لَمْ یُذْکَرْ فیهِ اسْمُ اللهِ فَهُوَ اَبْتَرُ» [تفسیر تسنیم، جلد اول، ص297]. چون خداوند رَزَّاق همۀ موجودات است: «وَ مَا مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا» (هود/6)، به همین علّت امام باقر علیه‌السّلام برای وسعت رزق از خداوند در نماز واجب پس از ذکر سجده این دعا را سفارش فرمودند: «یا خَیرَ المَسئُولِینَ، وَ یا خَیرَ المُعطِینَ، اُرزُقنی وَ ارزُق عِیالِی مِن فَضلِکَ الوَاسِعِ فَاِنَّکَ ذُو الفَضلِ العَظِیمِ؛ ای بهترین پناهِ درخواست‌کنندگان و ای نیکوترین بخشاینده، از بخشش گسترده‌ات من و خانواده‌ام را روزی عطا کن، زیرا قطعا تو دارای بخششِ بَس بزرگ هستی» [اصول کافی، ج 2،ص551].
الهی که این سفره معمور باد
همیشه پر از نعمت و نور باد
بلای زمانه و آفات دهر
از این خانه و اهل آن دور باد
زبان و دل اهل جمع مشکور باد
الهی بر محمّد و آلش درود باد
ابوبصیر گوید: همراه امام باقر علیه‌السّلام غذا خوردم. وقتی سُفره پهن شد فرمود: بسم الله و هنگامی که غذا را تناول نمود، فرمود: اَلْحَمْدُ لِلّهِ ٱالَّذِی أَطْعَمَنَا وَ سَقـَانَا وَ رَزَقَنا وَ عَافَانَا وَ مَنَّ عَلَینـَـــا بِمُحَمَّد صَلَّی اللهُ عَلیهِ و آلِه وَ جَعَلَنا مِنَ المُسلِمِینَ [المحاسن،ج2، ص436]