چه بسا در نماز خواندنت مشغول شوی، در عبادتت مغرور حالات خوبت شوی؛ مغرور اعمال خوبت شوی! کسانی زمین نمی‌خورند و لعب و سرگرمی آن‌ها را مشغول نمی‌کند که در رفتن، حتی به رفتن مشغول نباشند به راه مشغول نباشند مقصد را فراموش نکرده باشند! اما اگر بازیگر شد این آدم فرو می‌رود! حالا اگر قرآن بخواند، در قرآن فرو می‌رود، فقه بخواند در فقه، نماز بخواند در نمازش فرو می‌رود. از بازیگری صرف نظر نکردند بازیچه‌هایشان متفاوت شده، شکل و شمایل بازی‌هایشان فرق کرده به یک چیزی سرگرم‌اند. «فی خَوضِهِم یَلعَبُون» روی بازیگری‌های ما دست می‌گذارد؛ آن‌چه برای ما مهم است آن‌چه که ما را سرگرم کرده است. [استاد علی صفایی حائری(ره)]