به هر حال؛ چه این جملات روایت باشد و چه نباشد و چه استناد آن به امام زمان(عج) محرز شود و یا نشود؛ بیانگر این واقعیت تاریخی است که امام حسین(ع) در روز عاشورا به حالت تشنگی شدید به شهادت رسید.
حال بررسی این موضوع ضروری به نظر می‌رسد که این همه تأکید امام زمان(عج) بر تشنگی جدشان امام حسین(ع) از چه بابی است. از این رو به منظور بررسی چرایی بیان مسئله تشنگی امام حسین(ع) در لحظه ظهور، خبرنگار ایکنا از همدان، با حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا یوسفی راستگو، متخصص حوزه مهدویت در همدان، گفت‌وگویی کرده است که مشروح آن را می‌خوانیم:
تأکید امام زمان(عج) در زیارت ناحیه مقدسه بر تشنگی امام حسین(ع) صرفاً برای بیان یک مصیبت نیست؛ بلکه ابعاد عمیق‌تری دارد و نماد اوج قساوت ظالمان است. محروم کردن از آب، حتی در شدیدترین جنگ‌ها، عملی غیرانسانی و نشانه قساوت بی‌حد و حصر است. این تأکید، عمق جنایت و بی‌رحمی یزیدیان را به تصویر می‌کشد و به ما می‌آموزد که ظلم می‌تواند تا چه حد بی‌رحمانه باشد.
علاوه بر این بعد انسانی و جهانی نیز دارد. تشنگی، یک نیاز ابتدایی و غریزی است که هر انسانی آن را تجربه کرده است. تأکید بر این جنبه، باعث همدلی و همذات‌پنداری جهانی با مظلومیت امام حسین(ع) می‌شود. فراتر از دین و مذهب، هر انسانی که این مصیبت را بشنود، درد آن را حس می‌کند. پیام عدالت‌خواهی را نیز می‌رساند.
امام زمان(عج) منتقم خون امام حسین(ع) و برپا کننده عدل جهانی است. تأکید بر تشنگی، فریادی برای عدالت‌خواهی است و به ما یادآوری می‌کند که ظلم پایدار نیست. این پیام، انگیزه‌ای برای بیداری و تلاش در مسیر برپایی عدالت است.
یادآوری این مصیبت، به خصوص تشنگی، روحیه مقاومت و پایداری را در برابر ظلم زنده نگه می‌دارد. اگر امام حسین(ع) با لب تشنه در برابر ظلم ایستاد، ما نیز باید در برابر ظالمان بایستیم و تسلیم نشویم.
در واقعه کربلا، آنجا که امام حسین(ع) و یارانش در محاصره بی‌رحمانه دشمن، از آب محروم شدند و کودکان از تشنگی به شهادت رسیدند، نه فقط یک رویداد تاریخی، بلکه نمادی جاودانه از اوج ظلم و ستم است. این داستان تلخ، قرن‌هاست که قلب شیعیان و آزادگان جهان را به درد می‌آورد و آموزه‌های عمیقی در خود دارد. اما متأسفانه، تاریخ بارها و بارها با چهره‌های مختلف، خود را تکرار می‌کند.
امروز نیز، در غزه شاهد فجایعی هستیم که به طرز هولناکی، مظلومیت کربلا را به یاد می‌آورد. دشمن صهیونی که از همه ابزارهای نامشروع برای شکستن حصن حصین مقاومت در غزه بهره برده این بار در سکوت مرگ‌بار مجامع بین‌المللی دست به جنایت فجیعی زده وبا ایجاد قحطی اقدام به کشتن کودکان مظلوم و بی‌گناه با سلاح گرسنگی وتشنگی نموده است.
مردم غزه، تحت محاصره‌ای خفه‌کننده، از دسترسی به آب، غذا، دارو و برق محروم شده‌اند. کودکان بی‌گناه، همانند طفلان کربلا، از گرسنگی و تشنگی رنج می‌برند و جان می‌دهند. این صحنه‌ها، فریاد بی‌صدای بشریت در برابر سکوت و بی‌تفاوتی است. آنچه در کربلا با شمشیر و تیغ رقم خورد، امروز در غزه با محاصره و تحریم به وقوع می‌پیوندد.
هر دو واقعه، نمادی از استفاده از نیازهای اولیه زندگی به عنوان سلاح جنگی علیه غیرنظامیان است. اینجاست که درک عمیق‌تر از فاجعه کربلا، به ما کمک می‌کند تا ابعاد فاجعه غزه را بهتر بفهمیم و درد آن را با تمام وجود حس کنیم.
در مواجهه با این جنایات تکرار شونده، وظایف سنگینی بر عهده ماست که اولین و مهم‌ترین آن آگاهی‌بخشی و روشنگری است.آگاهی از واقعیت‌ها و سپس انتشار این آگاهی بسیار مهم به نظر می‌رسد. سکوت در برابر ظلم، خود نوعی همدستی است. باید با تمام توان، صدای مظلومان غزه باشیم و دنیا را از فجایعی که در آنجا رخ می‌دهد، مطلع کنیم. شبکه‌های اجتماعی، گفت‌وگوها، مقالات و هر ابزار دیگری می‌تواند در این راه مؤثر باشد.
علاوه بر این در حد توان خود، باید به یاری مردم مظلوم غزه بشتابیم. کمک‌های مالی، یا مشارکت در پویش‌های بشردوستانه می‌تواند تسکینی بر آلام آنها باشد. هرچند اندک، اما هیچ کمکی بی‌اثر نیست.
فشار بر مجامع بین‌المللی نیز از رویکردهای مهم است. از طریق ارسال نامه‌ها، شرکت در تجمعات مسالمت‌آمیز، و استفاده از دیپلماسی عمومی باید بر نهادهای بین‌المللی و دولت‌ها فشار وارد کنیم تا به وظایف خود در قبال مردم غزه عمل کنند و محاصره ظالمانه را بشکنند.
حفظ روحیه مقاومت و عدم تسلیم نیز از وظایف مهم جهانیان به شمار می‌آید. همانطور که امام حسین (ع) با تمام وجود در برابر ظلم ایستاد، ما نیز نباید در برابر جنایات زانو بزنیم و تسلیم یأس شویم. باید روحیه مبارزه با ظلم را زنده نگه داریم و برای تحقق عدالت تلاش کنیم.
تهذیب نفس و تقویت معنویت نیز در این راستا بسیار مهم است.ریشه‌یابی بسیاری از ظلم‌ها در ضعف ایمان و معنویت است. با تهذیب نفس و تقویت معنویت فردی و اجتماعی می‌توانیم جامعه‌ای بسازیم که کمتر در معرض ظلم و فساد قرار گیرد و آماده یاری رساندن به مظلومان باشد. این وظیفه، نه فقط یک تکلیف شرعی، بلکه یک مسئولیت انسانی است.
عاطفه ابرار پیراسته
انتهای پیام