«لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ» باور ماست. یعنی «جنبش و نیرویى نیست جز به خداى والاى بزرگ».
برای داشتن هر چیزی باید به دارنده آن مراجعه و از او طلب کرد. منشأ و دارنده قدرت هم خداست پس باید از او قدرت خواست. همه ما شاید به زبان این را باور داشته باشیم اما گویا در عمل فراموشش کرده‌ایم. جامعه را نگاه کنید، ببینید برخی برای کسب قدرت به کجاها، به چه اعمال و چه کسانی متوسل می‌شوند.
مهم‌ترین کار فراموش شده انسان بندگی است. اما برای این بندگی باید قدرت داشت، قدرت راندن شیطان از خود و اینگونه است که اگر قدرت داشتی و شیطان را راندی لذتی در عبادت و بندگی می‌یابی که نظیرش در هیچ چیز زمینی دیگری پیدا نمی‌شود. اما اگر پرده‌دری کردی ...
بسم الله الرحمن الرحیم
«اللهمّ قوّنی فیهِ على إقامَةِ أمْرِکَ واذِقْنی فیهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ وأوْزِعْنی فیهِ لأداءِ شُکْرَکَ بِکَرَمِکَ واحْفَظنی فیهِ بِحِفظْکَ وسِتْرِکَ یـا أبْصَرَ النّاظرین؛ خدایا نیرومندم نما در آن روز به پا داشتن دستور فرمانت و بچشان در آن شیرینى یادت را و مهیا کن مرا در آنروز براى انجام سپاس‌گذاریت به کـرم خودت نگهدار مرا در این روز به نگاه‌داریت و پرده‌پوشى خودت اى بیناترین بینایان».