«بسم الله الرحمن الرحیم
حرکت موفق به سمت مقصدی معین بدون برنامهریزی امکان ندارد و با وجود برنامهریزی، جایگاه هر عمل و هر فردی در زمان معینی مشخص می‌شود و اولویت‌ها شکل می‌گیرد و حرکت به سوی مقصد تسریع پیدا می‌کند.
یکی از شاخص‌های دولت اسلامی در حوزه برنامهریزی، میزان عبور از برنامه‌های تقلیدی و تکیه بر موازین اسلامی در برنامهریزی است. دولت اسلامی نمی‌تواند پیرو برنامه‌های قبل از انقلاب یا مقلد غربی‌ها باشد.
قرآن کریم در سوره مبارکه مائده فرموده است: «وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَى مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ قَالُوا حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا» خداوند متعال در آیه فوق مؤمنین را از برنامه‌های مبتنی بر تقلید جاهلانه نهی کرده و فرموده است که وقتی به آنها گفته می‌شود که به قرآن و تعالیم پیامبر اکرم(ص) روی آورند، می‌گویند که برای ما آنچه از گذشتگان به ارث رسیده کافی است.
سؤال این است که چه مقدار از برنامهریزی کشور در سازمان‌های مربوطه مبتنی بر احکام اسلام و چه مقدار مبتنی بر تقلید از برنامه‌های پیش از انقلاب یا پیروی از مدل‌های غربی است. برخی آگاهان معتقدند که برنامهریزی کشور در قیاس با قبل و بعد از انقلاب تفاوت چندانی نکرده است و اگر کسی برنامه‌های توسعه زمان طاغوت را با برنامه‌های توسعه بعد از انقلاب مقایسه کند، تفاوت معناداری در آنها نمی‌بیند.
آیا واقعاً نظام برنامهریزی قبل و بعد از انقلاب باید یکسان باشد؟ آیا اولویت‌ها در برنامهریزی قبل و بعد از انقلاب تفاوتی نکرده است؟ به نظر می‌رسد که مهم‌ترین اقدامات دولت اسلامی در گام نخست ایجاد تحول در نظام برنامهریزی کشور و تغییر بنیادین در سازمان برنامه و بودجه باشد.
دولت اسلامی دولتی است که برنامهریزی آن بر پایه اسلام باشد و اسلام و انقلاب در محوریت سیاست‌گذاری‌‌ها و برنامه‌ریزی‌های آن قرار گیرد. بنابراین دولتی که در برنامهریزی پیرو بیگانگان و تابع مدل‌های غربی باشد، قطعاً اسلامی نیست.»