تمسك به مقام ولايت ...یكى از معانیش اين است كه ما ظِلّ آن مقام ولايت باشيم. مقام ولايت كه مقام توليت امور بر مسلمين و مقام حكومت بر مسلمين است، اين است كه چنانچه حكومت تشكيل شد، حكومت تمسكش به ولايت امير المؤمنين و اين است كه آن عدالتى كه امير المؤمنين اجرا می‌کرد، اين هم به اندازه قدرت خودش اجرا كند.
به مجرد اينكه ما بگوييم ما متمسك هستيم به امير المؤمنين، اين كافى نيست، اين تمسك نيست اصلش. وقتى كه حكومت الگو قرار داد امير المؤمنين- علیها السلام - را در اجرای حكومتش، در اجرای چيزهايى كه بايد اجرا بكند، اگر او را الگو قرار داد، اين تمسك كرده است به ولايت اميرالمؤمنين(ع).
چنانچه او الگو نباشد، يا اينكه تخلفات حاصل بشود از آن الگوى بزرگ، هزار مرتبه هم روزى بگويد «خدا ما را از متمسكين قرار داده است»، جز يك كذبى چيزى نيست.
مجلس كه از مقامات بلند يا بلندترين مقام كشورى است، چنانچه الگو قرار داد آن چيزى كه امير المؤمنين می‌خواست و آن عدالتى را كه آن در همان برهه كمى كه به او مجال دادند ـ خيلى كم مجال پيدا كرد ـ اگر الگو قرار بدهند آن را براى اينكه احكام را و امورى كه بايد محوّل به آن‌هاست به آن نحو اجرا بكنند، به آن نحو تصويب بكنند و دقت بكنند، آن وقت می‌شود گفت كه مجلس ما هم از متمسكين به امير المؤمنين هستند.
تمسك وقتى است كه قوّه قضائيه هم كارهايى كه می‌كنند از روى الگوى علوى باشد كه همان الگوى اسلامى است و مردم ما هم كه اين دعا را يا اين فقره را می‌خوانند آن‌ها هم بايد توجه كنند به اينكه تمسك به ولايت حضرت امير براى آن‌ها تبعيت از مقاصد اوست.
انتهای پیام