این ایمان [به مهدی (عج)] فقط سرچشمه دلداری و تسلای خاطر نیست؛ بلکه منبع دهش و نیرو نیز هست. منبع عطا و دهش است؛ زیرا ایمان به مهدی (عج)، یعنی باور به انکار و رد ظلم و ستم حتی در حالی که بر همه دنیا حکم‌فرما باشد. و منبع انگیزه و نیرویی جاودان است؛ زیرا بارقه‌ای است که در وجود انسان با ناامیدی مبارزه می‌کند و هرقدر هم مشکلات انبوه و ستم فراگیرشود، امیدِ شعله‌ور در سینه او را زنده نگاه می‌دارد. [شهید محمدباقر صدر، کتاب پژوهشی درباره امام مهدی(عج)، صفحه ۲۵]