تصویر فقرآلود از شخصیت پیامبران دیرینه کهنی دارد؛ بر پایه این تصویر پیامبران خدا مردانی فقیر، دنیاستیز و ثروت‌گریز بودند؛ از شدت فقر ناگزیر بودند حتی از کسانی که نبوت ایشان را قبول نداشتند قرص نانی یا اندکی آرد قرض بگیرند؛ با رهن و عاریه حفظ آبرو نمایند؛ از این رو هماره فقیر و بدهکار بودند و پیروان ایشان نیز از طبقات فقیر و نادار جوامع بودند.
هیچ‌گاه برای تحصیل ثروت و رفاه تلاش نکردند زیرا دنیا، ثروت و رفاه با پیامبری قابل جمع نیست و میان پیامبری و ثروت رابطه تباین برقرار است. از عصر اموی تصویر فقرآلود از حضرت محمد(ص) به اهداف سیاسی و تضعیف توانایی آحاد مسلمین ترویج شد؛ زهد و دنیاگریزی فضیلت تلقی شد، اهل تصوف، وعظ و قصاصین برای ترویج این تصویر استخدام شدند. تلفیق سیاست و تصوف اموی انگاره فضیلت فقر بر ثروت، جایگاه برتر فقیران در آخرت، دنیاگریزی، زهدگرایی در اذهان مسلمین را نهادینه کرد؛ ترس از تحصیل ثروت و فسادانگیز بودن آن را تبلیغ کرد فقر در جوامع اسلامی را اشاعه داد و زهدگرایی معیاری فضیلت تلقی گردید.
تصویر فقیر بودن حضرت محمد (ص) با آیات قرآن در لزوم عزت و اقتدار پیامبران تعارض دارد؛ در تنافی آشکار با نصوص تاریخی است که ایشان را فردی ثروتمند معرفی می‌کند که از ثروت خود برای زدودن فقر بهره برد؛ از این رو در منابع سیره‌نگاری از حضرت محمد (ص) با گزاره‌هایی چون «کان میسوراً غنیاً» و «لم یکن فقیرا قط» یاد کردند و تصویر فقرآلود از حضرت محمد (ص) و مستندات آن را به چالش کشانید.
انتهای پیام