نگاهی به واژه ستايش در سوره حمد

به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا) شعبه كرمان، بخش اول سوره، ستايش عبد نيست به مولاست و اولا اوصافی چون الله، رب‌العالمين، الرحمن، الرحيم و مالك يوم‌الدين می‌ستايد و اين اوصاف را نشانه محمود بودن او می‌داند.
بخش دوم كه از آيات مورد بحث آغاز می‌شود، خواهش و مسئلت عبر از مولاست و از او هدايت به صراط مستقيم را می‌طلبد.
هدايت دو مقابل دارد: يكی ضلالت و ديگری غوابت. هدايتی كه در برابر ضلالت است، مربوط به راه است و كسی كه راه به درستی شناخته، آن را درست می‌پيمايد، ره يافته و مهتدی است و كسی كه آن را نشناخته يا به درستی طی نمی‌كند گمراه و ضال است.
اما هدايت در مقابل غوابت مربوطه به هدف است، بنابراين هدايت به اين معنا همان هدفداری و غوابت بی‌هدفی است «غی و غاری» انسان بی‌هدف است بر اين اساس كسانی كه هدف دارند، ولی راه رسيدن به آن را نمی‌دانند ضال و آنان كه مقصد و مقصود را نمی‌شناسند غاوی هستند.
هدايتی كه در آيه‌ی كريمه «اهدنا الصراط المستقيم» مطرح است، چون از طرفی در برابر ضلالت قرار گرفته است: «ولاالضالين» و از سوی ديگر هدايت به صراط است، از نوع اول و مربوط به راه و به معنای راهيابی است، وليكن قيد استقامت با وصف سالكان مخصوص كه بعداً بازگو می‌شود، مستلزم هدفمند بودن است.
اين مطلب برگرفته از كتاب تسنيم تفسير قرآن كريم و مؤلفش آيت الله جوادی آملی است.