به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا) شعبه كرمان، اشارت علمی قرآن موجب تحريك حس كنجكاوی بشر و توجه او به دانش و رشد علوم دينی می‌شود. در مبحث اعجاز علمی قرآن روشن می‌شود كه همه علوم بشری در ظواهر قرآن موجود نيست تا بخواهيم آنها را از قرآن استخراج كنيم و تحميل نظريه‌های علمی به قرآن هم جايز نيست و نوعی تفسير به رأی و حرام است.
اگر انسان به استدلال، منطق و برهان نياز دارد، قرآن دليل و برهان است، اگر انسان نياز به تذكر، تعقل و تدبر دارد، قرآن وسيله تعقل و تفكر است. مقصود از اعجاز علمی قرآن، آن است كه مدعی شويم، آياتی از قرآن مجيد، نوعی رازگويی علمی دارند، يعنی مطلبی علمی را بيان می‌كنند كه مدت‌ها پس از نزول آيه، توسط دانشمندان علوم تجربی كشف می‌شود و در حقيقت درك يا كشف اين مطلب علمی با وسايل عادی كه در اختيار بشر عصر نزول بوده ممكن نبوده است.
تفسير علمی قرآن عمر دراز دارد و از قرن سوم و چهارم قمری در آثار مكتوب ابوعلی سينا(370- 438 ه.ش) ديده می‌شود و با فراز و نشيب‌هايی تا قرن حاضر ادامه دارد، اما بحث اعجاز علمی قرآن كه از دل تفسير علمی جديد تولد يافته است، عمری كوتاه دارد و در قرن اخير (20 ميلادی و 14 و 15 قمری) مورد توجه مسلمانان و غيرمسلمانان قرار گرفته است كه بسياری از دانشمندان مسلمان در اين مورد كتاب نوشته‌اند كه از جمله آنان يدالله نيازمند شيرازی، در «اعجاز قرآن از نظر علوم امروزی»، دكتر سيدرضا پاك‌نژاد، در «اولين دانشگاه و آخرين پيامبر»، سيد وهب‌الدين شهرستانی، در «اسلام و هيأت» و احمد محمد سليمان، در«دارالقرآن و العلم» به اين مبحث پرداخته‌اند.
از ميان تفسيرهای حاضر، تفسير نمونه به صورت گسترده به موارد اعجاز علمی قرآن اشاره كرده است. مهم‌ترين موارد اعجاز علمی قرآن كه قابل دفاعند، شامل 1-نيروی جاذبه 2- حركت‌های خورشيدی 3- زوجيت 4- لقاح و باروركردن گياهان و ابرها توسط بادها 5- چينش مراحل آفرينش هستند.
در دو آيه (سوره رعد آيه 2 و سوره لقمان آيه 10) بيان شده كه خدا آسمان‌ها را بدون ستون ديدنی برافراشته است. برخی دانشمندان و مفسران مانند آيت‌الله مكارم شيرازی (نمونه ج 17، ص 29 و ج 10 ص 10-11 و پيام قرآن ج 8 ص 146) آيت‌الله حسين نوری (دانش عصر فضا ص 55- 56) آيات فوق را اشاره قرآن به ستون‌های نامرئی كرات آسمانی كه توسط نيوتن( 1643- 727م) در قرن 17 ميلادی كشف شد، دانسته‌اند، يعنی اشاره قرآن به ستون‌های نامرئی كرات آسمانی، نوعی رازگويی علمی است.
البته برخی صاحبنظران نيز آيات فوق را اشاره‌ای به نيروی جاذبه دانسته‌اند، اما ادعای اعجاز علمی نكرده‌اند و برخی از دانشمندان نيز آيات ديگر قرآن (مرسلات 25 و فاطر 41) را اشاره به نيروی جاذبه دانسته‌اند، ولی ادعای اعجاز علمی در اين موارد نكرده‌اند.
با توجه به اينكه واژه «عمد» جمع و به معنای ستون‌هاست، ممكن است نيروی جاذبه يكی از مصداق‌های آيه باشد، يعنی احتمال دارد نيروها و ستون‌های متعدد بين كرات آسمانی وجود داشته باشند كه هنوز كشف نشده‌اند، البته پذيرش آيات (رعد 2 و لقمان آيه 10) كه بر نيروی جاذبه دلالت دارد، متوقف بر آن است كه واژه«سماوات» به معنای كرات آسمانی باشد، چون اين واژه در قرآن معانی متعدد مثل جهت بالا، جو زمين، كرات آسمانی، آسمان معنوی و ... دارد و می‌توان در اينجا ادعا كرد كه مقصود، كرات آسمانی است.
بنابراين برخی محققان برآنند كه آيه 2 سوره رعد و 10 لقمان اشاره به نيروی جاذبه دارند و با توجه به آگاهی نداشتن مردم و دانشمندان عصر نزول قرآن، از نيروی جاذبه، عظمت بيانات قرآن و رازگويی و اعجاز علمی آن در اين مورد روشن می‌شود.
نتيجه‌گيری:
اعجاز علمی قرآن يكی از ابعاد قرآن كريم است كه در قرن اخير به طور گسترده مطرح شده است و در موارد محدودی همچون اشاره قرآن به نيروی جاذبه، حركت‌های خورشيد، زوجيت و لقاح ابرها و همچنين مراحل آفرينش انسان قابل قبول و در موارد متعددی قابل نقد و بررسی است و حتی قابل رد است.
منابع : مجله رشد (آموزش قرآن كريم ، برگرفته از بيانات دكتر محمدعلی رضايی اصفهانی)، دفتر انتشارات كمك آموزشی، پرتوی از قرآن آيت‌الله طالقانی، تفسير نمونه، پژوهشی در اعجاز علمی قرآن دكتر محمدعلی رضايی اصفهانی.