جواد شمقدری، کارگردان سینما و رئیس سابق سازمان سینمایی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) درباره سخنان اخیر ابراهیم حاتمی‌کیا درباره وضعیت موجود سینما اظهار کرد: سینمای ایران از آغاز جنگ سعی کرد یک نوع بی‌اعتنایی را نسبت به این رخداد لحاظ کند. هر چند درباره موضوعات انقلابی و نکته‌هایی که دغدغه نظام هم بود، چنین اتفاقی رخ داد. این رویکرد هم طبق یک سیاست‌گذاری که از آن به عنوان سیاست‌گذاری پنهان نام برده می‌شد، رخ می‌داد.
وی افزود: این رویکرد از همان سال‌ها در سینما نهادینه شد و به مرور در سینما ادامه پیدا کرد. در دوره من نیز این اتفاقات روی داد، البته در دوره مدیریت من سعی بسیار شد تا سینما با اهداف و آرمان‌های انقلاب همسو شود، اما متاسفانه برخوردهایی که با من صورت می‌گرفت باعث شد در راه رسیدن به این خواسته به موفقیت لازم دست پیدا نکنم. گواه بارز این ادعا برخوردهایی بود که از طریق خانه سینما با سازمان سینمایی می‌شد و ریشه‌اش را می‌بایست در همین اختلاف اعتقادی جستجو کرد.
تلاش برای دور کردن سینما از ارزش‌های دفاع مقدس
این کارگردان ادامه داد: البته خانه سینما هیچ گاه به صورت مستقیم این تضاد را آشکار نمی‌کرد، برای همین بهانه‌های مختلفی می‌آورد تا ظاهر قضیه به نوعی دیگر نشان داده شود. با توجه به این توضیحات باید بگویم که دغدغه ابراهیم حاتمی‌کیا درباره وضعیت موجود سینما بسیار درست و پسندیده است، چون احساس وی این است که در یک یا دو سال اخیر تلاش مجددی شده تا سینما به روزگاری برگردد که در آن ارزش‌های انقلاب و دفاع مقدس جایگاه مطلوبی نداشت.
شمقدری در پاسخ به این که در دوره مدیریت وی چه کارهایی برای رونق سینمای انقلاب شکل گرفت، بیان کرد: ما با سیاست‌های حمایتی خود سعی کردیم به موضوعات انقلابی و دفاع مقدسی در سینما توجه ویژه کنیم. برای مثال حمایتی که از ساخت فیلم سینمایی «چ» به عمل آمد در راه رسیدن به همین خواسته (نزدیکی به موضوعات انقلابی و استراتژیک نظام) بود.
وی گفت: جوایزی که در سال گذشته به فیلم‌های برگزیده داده شد، نگران کننده است، چون فیلم‌هایی انتخاب شدند که در آنها نزدیکی به آرمان‌های نظام جایگاهی نداشت.
شمقدری در بخش پایانی سخنان خود تاکید کرد: چرایی چنین وضعیتی تنها به یک عمل خاص خلاصه نمی‌شود، بلکه یک عامل در کنار ده‌ها عامل دیگر سبب می‌شود که سینمای ما به این وضعیت گرفتار آید و تا زمانی که سیاست‌های حمایتی از کارهای مورد نظر نباشد، نباید انتظار داشت سینمای مورد نظر رشد مطلوبی داشته باشد. در انتها باید بگویم که سینماگر در به وجود آمدن شرایط به وجود آمده کمترین نقش را دارد و دلایل دیگر را باید در عامل‌های دیگر جستجو کرد.