وقتی دچار مشکل می‌شویم اولین کسی که برای کمک به فکرمان می‌رسد، چه کسی است؟ اطرافمان را نگاه کنیم بیش از همه از چه کسی حساب می‌بریم و به قولی از چه کسی بیشتر می‌ترسیم؟
این مثل را شنیده‌اید که می‌گویند اگر از خدا به اندازه فلانی می‌ترسیدم حالا بهشتی می‌شدم!
مشکل ما انسان‌ها در دینداری این است آنچه می‌دانیم هنوز از مرحله دانستن به مرحله یقین و باور نرسیده است. می‌دانیم خدا وجود دارد، قادر است، متعال است، همه عالم به دست اراده او می‌چرخد، برگی از درخت نمی‌افتد مگر به مشیت او، همه عالم، زمین گردی که می‌چرخد، کهکشان‌ها و آسمانی که پایان و انتهایی برای آن نیست و همه بی‌نهایت قدرت و فضیلت الهی را مشهود در دنیا می‌بینیم اما هنوز خدا را آنچنان که شایسته است نمی‌شناسیم و به قدرت الهی یقین نداریم.
به زبان شهادتین می‌گوییم اما در عمق وجودمان از خلق می‌ترسیم و به خلق پناه می‌بریم، توکلمان به کسانی غیر از وجود قادر واحد است. همین مسئله موجب می‌شود برخی انسان‌ها را بزرگ و برخی را کوچک بشماریم و از همین کوچک و بزرگ کردن هزاران فتنه بر می‌خیزد.
اما کسی که قادر، برای او فقط خداست، طور دیگری زندگی می‌کند، بدون ترس، دلهره، اضطراب، او به منشأ قدرت توکل کرده پس کامران است. چنین انسانی که برای او فقط خدا و فقط و فقط خدا قادر مطلق است شیرینی تقرب چشیدنی‌است.
بسم الله الرحمن الرحیم
«اللهمّ اجْعلنی فیهِ من المُتوکّلین علیکَ واجْعلنی فیهِ من الفائِزینَ لَدَیْکَ واجْعلنی فیهِ من المُقَرّبینَ الیکَ بإحْسانِکَ یاغایَةَ الطّالِبین؛ خدایا قرار بده مرا در این روز از متوکلان بدرگاهت و مقرر کن در آن از کامروایان حضرتت و مقرر فرما در آن از مقربان درگاهت به احسانت اى نهایت همت جویندگان».