همه می‌دانیم ماه رمضان درب‌های رحمت الهی باز است، کافی است بخواهیم و وارد درب‌های متعدد فضل الهی شویم، اما گاهی به حدی به خود ظلم می‌کنیم که از کنار درب باز رحمت و فضل الهی عبور می‌کنیم و وارد دریای کرامت الهی نمی‌شویم، خود را با آب فضل الهی نمی‌شوییم و پاک و منزه خوشنودی خدا را برای خودمان به ارمغان نمی‌آوریم. افسوس.
مردم معمولاً باریدن باران را زیبا، دلنشین، شاعرانه و لذت‌بخش می‌دانند، اما چند نفر وقتی باران می‌بارد بدون چتر زیر باران راه می‌روند؟ باران رحمت الهی هم همین طور است، دارد می‌بارد اما تعداد معدودی خود را به قطره‌های کرامتش می‌سپارند.
عجیب آنکه اکنون شیطان‌ها هم در غل و زنجیر هستند، پس همه چیز مهیاست، خود را محروم نکنیم، باز هم امید است؛ ما خدایی داریم که اجابت کننده خواسته‌ها و دعاهاى بیچارگان است.
بسم الله الرحمن الرحیم
«اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین؛ خدایا بگشا به رویم در این ماه درهاى فضلت و فرود آر برایم در آن برکاتت را و توفیقم ده در آن براى موجبات خوشنودیت و مسکنم ده در آن وسط‌هاى بهشت اى اجابت کننده خواسته‌ها و دعاهاى بیچارگان.»