امیر اسماعیل آذر، پژوهشگر و استاد ادبیات در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با بیان اینکه ذهن مولوی با قرآن کریم و احادیث پیامبر اسلام(ص) آمیخته است، توضیح داد: پاره‌ای از شاعران در زبان فارسی دارای یک تفکر محوری هستند که اشعارشان نیز آن تفکر را توجیه می‌کند.
اسماعیل آذر افزود: سنایی، شمس مغربی، عطار، مولوی، حافظ و سعدی دارای چنین تفکر محوری هستند.
این محقق از مثنوی به عنوان کتاب دعوت انسان‌ها به محضر خداوند یاد کرد و گفت: مثنوی یک کتاب دعوت است که انسان را به محضر خداوند فرا می‌خواند و خود می‌گوید «روزی بیاید کین سخن خصمی کند با مستمع/ کاب حیاتم دادمت پس خویشتن کر ساختی؟» ای انسان من برای سعادت تو همه مطالب زندگی را گفتم و این که نمی‌شنوی و توجه نداری باید متحمل رنج‌ها و دردها بشوی.
وی با تاکید بر اینکه تمسک به قرآن کریم رمز ماندگاری مثنوی است، تصریح کرد: بر اساس آیات قرآن کریم آنچه به خدا وصل است، ماندگار بوده و آنچه الهی نباشد محکوم به فنا می‌شود. خداوند بارها در قرآن کریم تاکید فرموده که آنچه نزد شماست از بین می‌رود و آنچه نزد خداست جاودان می‌ماند. بنابراین ماندگاری نام و آثار مولانا به دلیل تاثیرپذیری وی از قرآن کریم است.
این نویسنده و محقق ادبی با بیان اینکه ذهن مولانا با قرآن و حدیث آمیخته است، گفت: عطر خدا از هر یک از ابیات و عبارات مولانا استشمام می‌شود و روح و جان مخاطبان را تازه می‌کند.
وی تصریح کرد: اگر در تاریخ ادبیات فارسی سنایی نبود، عطار نیز به اوج نمی‌رسید و اگر سنایی و عطار نبودند، مولانا به این درجه عرفان و کمال نمی‌رسید. سنایی غزنوی، عطار و مولانا به دنبال یکدیگر آمدند و ادبیات عرفانی فارسی را اعتلا دادند.