صفحه نخست

فعالیت قرآنی

سیاست و اقتصاد

بین الملل

معارف

اجتماعی

فرهنگی

شعب استانی

چندرسانه ای

عکس

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

خراسان جنوبی

بوشهر

چهارمحال و بختیاری

خراسان رضوی

خراسان شمالی

سمنان

خوزستان

زنجان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویر احمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

بازار

صفحات داخلی

کد خبر: ۳۴۷۳۵۹۳
تاریخ انتشار : ۱۸ بهمن ۱۳۹۴ - ۱۴:۰۲

گروه اندیشه: کارشناس فقه و حقوق اسلامی با بیان این‌که برای شناخت خدا نیاز به شناخت کلام او داریم، گفت: کلام خداوند تجلی ذات خداوند است و صفات او عین ذات اوست.

حجت‌الاسلام علی سالاری، کارشناس فقه و حقوق اسلامی در گفت و گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از کرمانشاه، گفت:انسان ذاتا خود را دوست دارد و به همین دلیل علاقه‌مند به خودشناسی از خود دارد چون خودشناسی همان خداشناسی است «مَنْ عَرَفَ نفسَه فقد عَرَفَ ربَّه» و درنتیجه خداشناسی مساوی با خودشناسی و خدافراموشی مساوی با خودفراموشی است: «وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ؛ و نباشد مانند کسانی که خدا را فراموش کردند و در نتیجه خودشان را هم فراموش کردند».

وی افزود: بنابر آنچه به آن اشاره شد ما برای شناخت خود نیازمند شناخت خداوند و برای شناخت خدا نیازمند شناخت کلام او داریم.

حجت‌الاسلام سالاری تصریح کرد: چون کلام خداوند تجلی ذات خداوند است پس صفات او عین ذات اوست. «ذات حق بی‌سخن بود اکنون/ نیت لایق به حضرت بیچون»

کارشناس فقه و حقوق اسلامی اظهار کرد: امیرالمونین(ع) هم بدین معنی اشاره می‌کند: (خداوند در قرآنش تجلی کرده ولی مردم درک آنرا ندارند) بنابراین حشر و نشر با قرآن حشر و نشر با خداست و حشر و نشر با خدا حشر و نشر با خود است. یعنی یاد خدا یاد خود است و یاد خود یاد خداست. «اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ؛ و خداوند نور آسمان و زمین است».

وی تاکید کرد: پس خدا نور است، آسمان‌ها و زمین نور است، کتاب خدا نور است و بنده خدا هم نور البته این بینش، بینش قرآنی است که با نورانیت خود نورانیت عالم و آدم را به انسان نشان می‌دهد و باید توجه داشت که مراتب نور مانند مراتب وجود، مراحل قوی هستند که در عرفان به آن‌ها حجب نورانی گفته می‌شود.

این کارشناس افزود: در مناجات شعبانیه می‌خوانیم «إلهی هَبْ لی کَمالَ الْانْقِطاعِ إلَیْکَ وَ أَنِرْ أَبْصارَ قُلُوبِنا بِضیاءِ نَظَرِها إِلَیْکَ حَتّی تَخْرِقَ أَبْصارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إلی مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصیرَ أرْواحُنا مُعَلَّقَةً بعِزِّ قُدْسِکَ؛ پروردگارا؛ کمال انقطاع به سوی خودت را به من ببخشا، و دل ما را با نظر به خودت منور بگردان، تا این‌که چشم دل پرده‌های نور را بدرد و به معدن عظمت متصل گردد و ارواح ما معلق به عز قدس تو شود».