به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) از زنجان، انسان بر حسب ذات خود همواره به دنبال بهترین‌ها است و همین است که خدای متعال قرب خود و بهشت برین را برای انسان در نظر گرفته است.
اما گاهی به دنبال غفلت از مسیر اصلی تعالی، و گوش به فرمان بودن هواهای نفسانی، در دو راهی وسوسه قرار می‌گیرد و امان از روزی که خواسته یا ناخواسته در این گرداب گرفتار شود.
در آیه 200 از سوره مبارکه اعراف می‌خوانیم: «وإِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ ۚإِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ»؛ «و اگر وسوسه اى از شیطان به تو رسد، به خدا پناه بر. که او شنونده و داناست».
در این آیه خدای متعال خواسته‌های نفسانی و هر آنچه که انسان را از مسیر اصلی خدایی شدن دور می‌کند را وسوسه شیطان عنوان کرده و بهترین راه در برابر این هوا را پناه بردن به درگاه الهی عنوان کرده است.
ولی چرا باید به درگاه الهی پناه برد تا از شر وسوسه‌ها در امان بود؟ زیرا همانطور که گفته شد ذات متعالی انسان بهترین را برای خود می‌خواهد و اگر خدا را ناظر بر اعمال خود بدانیم و اینکه جزا و پاداش هر عمل به زودی به ما می‌رسد قطعا به خوبی از امتحان لذت‌های زودگذر دنیوی بیرون خواهیم آمد.