با مروری در آیات ابتدایی سوره مبارکه انفال برخی از ویژگی‌های مومنان به این شرح عنوان شده است: آیه 2 از سوره مبارکه انفال: «إنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ»؛ « مؤمنان همان كسانى اند كه چون خدا ياد شود دلهايشان بترسد و چون آيات او بر آنان خوانده شود بر ايمانشان بيفزايد و بر پروردگار خود توكل مى كنند».
در تفسیر این آیه می‌توان گفت: گاه مى‌شود انسان به دیدن شخص بزرگى که راستى از هر نظر شایسته عنوان عظمت است مى‌رود. شخص دیدارکننده گاهى آن چنان تحت تأثیر مقام پر عظمت او قرار مى‌گیرد، که احساس یک نوع وحشت در درون قلب خویش مى‌کند تا آنجا که به هنگام سخن گفتن لکنت زبان پیدا و حتى گاهى حرف خود را فراموش مى‌کند، هر چند آن شخص بزرگ نهایت محبت و علاقه را به او و همه دارد، و کار خلافى نیز از این شخص سرنزده است، این نوع ترس، بازتاب و عکس العمل درک عظمت است.
در آیه ۳ از سوره مبارکه انفال نیز به یکی دیگر از ویژگی‌های مومن اشاره شده است که در این آیه شریفه می‌خوانیم: «الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ»؛ «همان کسانى که نماز را برپا مى دارند. و از آنچه به آنها روزى داده ایم، انفاق مى کنند».
تعبیر به اقامه نماز (به جاى خواندن نماز) اشاره به این است که نه تنها خودشان نماز مى‌خوانند بلکه کارى مى‌کنند که این رابطه محکم با پروردگار همیشه و در همه جا بر پا باشد. و تعبیر: مِمّا رَزَقْناهُمْ: از آنچه به آنها روزى داده‌ایم تعبیر وسیعى است که تمام سرمایه‌هاى مادى و معنوى را در بر مى‌گیرد، آنها نه تنها از اموالشان که از علم و دانششان، از هوش و فکرشان، از موقعیت و نفوذشان و از تمام مواهبى که در اختیار دارند در راه بندگان خدا مضایقه نمى‌کنند.
در آیه ۴ از سوره مبارکه انفال نیز پاداش مومنان واقعی آمده است: «أولَٰئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا ۚ لَّهُمْ دَرَجَاتٌ عِندَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيم»؛ « آنان هستند كه حقا مؤمنند براى آنان نزد پروردگارشان درجات و آمرزش و روزى نيكو خواهد بود».
در این آیه موقعیت و مقام والا و پاداش‌هاى فراوان این گونه مؤمنان راستین را بیان مى‌کند. نخست مى‌گوید: مؤمنان حقیقى تنها آنها هستند (أُولئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقّاً). سپس سه پاداش مهم آنها را بیان مى‌کند و مى‌فرماید: آنها درجات مهمى نزد پروردگارشان دارند (لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ). درجاتى که میزان و مقدار آن تعیین نشده و همین ابهام دلالت بر فوق‌العادگى آن دارد. به علاوه آنها مشمول مغفرت و رحمت و آمرزش او خواهند شد (وَ مَغْفِرَةٌ).