در آیه 44 از سوره مبارکه توبه می‌خوانیم: «لا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ أَن يُجَاهِدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالْمُتَّقِينَ»؛ «كسانى كه به خدا و روز بازپسين ايمان دارند در جهاد با مال و جانشان از تو عذر و اجازه نمى خواهند و خدا به [حال] تقواپيشگان داناست ».
این آیه به شرح یکى از نشانه‌هاى مؤمنان و منافقان پرداخته و مى‌فرماید: آنها که ایمان به خدا و سراى دیگر دارند هیچ‌گاه براى ترک جهاد با اموال و جان‌ها، از تو اجازه نمى‌گیرند «لایَسْتَأْذِنُکَ الَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ الْیَوْمِ الآخِرِ أَنْ یُجاهِدُوابِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ».
آنها هنگامى که فرمان جهاد صادر شد بدون تعلل و سستى به دنبال آن مى‌شتابند و همان ایمان به خدا و مسئولیت‌هایشان در برابر او، و ایمان به دادگاه رستاخیز آنان را به این راه دعوت مى‌کند و راه عذرتراشى و بهانه‌جوئى را به رویشان مى‌بندد.
با توجه به این آیه می‌توان گفت حضور خالصانه در جهاد ملاکی برای پرهیزگاری است زیرا در ادامه این آیه شریفه می‌فرماید: خداوند به خوبى افراد پرهیزکار را مى‌شناسد و از نیت و اعمال آنها کاملاً آگاه است: «وَ اللّهُ عَلیمٌ بِالْمُتَّقینَ».