به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) از زنجان، ستایش خدای متعال و قبول وحدانیت باری‌تعالی یکی از شرایط پذیرش ایمان است.
عده‌ای از سر جهل و نادانی و عده‌ای بر اساس منافع شخصی و دنیوی که ریشه در زیاده‌خواهی دارد، برای قادر متعال شریک قائل شده و خدایانی برای خود خلق می‌کنند و بعد همان مخلوق را به عنوان خالق می‌پرستند.
در آیه ۳۶ از سوره مبارکه یونس می‌خوانیم:
«ومَا يَتَّبِعُ أَكْثَرُهُمْ إِلَّا ظَنًّا إِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ»
ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﺎﻥ [ﺩﺭ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﺭﺍﻳﺸﺎﻥ] ﺟﺰ ﺍﺯ ﮔﻤﺎﻥ ﻭ ﻇﻦ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ، ﻳﻘﻴﻨﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻭ ﻇﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻮﺟﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺑﻰﻧﻴﺎﺯ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ، [ﻭ ﺟﺎﻯ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﮔﻴﺮﺩ] ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺠﺎم ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ، ﺩﺍﻧﺎﺳﺖ.
در تفسیر این آشه شریفه می‌توان گفت:
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻛﺜﺮﻳّﺖ، ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺣﻘّﺎﻧﻴّﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﻣﺎ ﻳﺘّﺒﻊ ﺍﻛﺜﺮﻫﻢ ﺍﻟﺎ ﻇﻨﺎً
ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺍﻧﺒﻴﺎ، ﻣﻨﻄﻖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻟﺎّ ﻇّﻨﺎً
ﺷﺮک ﭘﺎﻳﻪ ﻋﻠﻤﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻫﻞ ﻣﻦ ﺷﺮﻛﺎﺋﻜﻢ... ﻭ ﻣﺎ ﻳﺘّﺒﻊ ﺍﻟﺎ ﻇﻨﺎً
ﺩﺭ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻴﻨﺸﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﺍﻍ ﻋﻠﻢ ﺭﻓﺖ، ﻧﻪ ﮔﻤﺎﻥ. ﺍﻥّ ﺍﻟﻈّﻦَّ ﻟﺎﻳﻐﻨﻰ ﻣﻦ ﺍﻟﺤﻖ