به گزارش
خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از قم، کتاب جایگاه وحی در فلسفه سیاسی از منظر برجسته‌ترین فیلسوفان مسلمان بررسی شده است و در فلسفه سیاسی؛ نظریههای گوناگونی در باره وحی وجود دارد و حتی گاه یک اندیشمند چند نظریه در این باره دارد.
گفتنی است این کتاب به قلم احمدرضا یزدانی نگاشته شده است و نویسنده در آن به بررسی دیدگاههای ابن سینا، فارابی، صدرالمتالهین و سهروردی در خصوص وحی و فلسفه سیاسی میپردازد.
نظریههای وحی در فلسفه سیاسی با مباحث مربوط به جهان، انسان، اجتماع، سیاست، حکومت و قانون در ارتباط بوده و از آنها تأثیر پذیرفته و بر آنها تأثیر گذارده است.
وحی در لغت به معنای اشاره سریع و در اصطلاح به معنای ادراک و دریافت از غیب است. فلسفه سیاسی از آغاز به موضوع وحی توجه داشته و بنا بر نظر رایج در مطالعات فلسفه سیاسی اسلامی، بنای فلسفه سیاسی اسلامی بر تبیین وحی و نسبت آن با سیاست و حکومت است.
فارابی چند نظریه درباره وحی ارائه می کند. بر پایه برخی از این نظریه ها؛ وحی تنها بخشی از فلسفه سیاسی، آنهم بخش عملیاتی و بیرونی آن را پوشش می دهد. بر پایه برخی دیگر از نظریه ها؛ وحی همان کار ویژه فلسفه سیاسی را بر عهده دارد. بر پایه گروه سوم از نظریه ها؛ وحی از ما قبل فلسفه سیاسی تا ما بعد آن را در بر می گیرد.
ابن سینا مناسبات عمیقی میان وحی و شریعت از یک سو و فلسفه از سوی دیگر ترسیم میکند به طوری که فلسفه با راهنمایی و تأیید وحی و شریعت بوده و، به نوبه خود، وحی و شریعت را تحلیل کرده و مراد و مقصود آن را درمییابد؛ با تحلیل جدیدی که ابن سینا از حکمت عملی و حکمت مدنی ارائه می کند؛ شریعت، به مثابه فرآورده وحی، در جایگاه بخشی از فلسفه سیاسی قرار می گیرد بلکه قسیم فلسفه سیاسی به شمار می آید. نصیرالدین طوسی، بر پایه تفسیر متأخر ابن سینا از فلسفه و فلسفه سیاسی، شریعت به مثابه فرآورده وحی را قسیم فلسفه سیاسی قرار میدهد.