تاکید قرآن بر مراقبت از وسوسه‌های «نفس امّاره»

به گزارش ایکنا از زنجان، «نفس امّاره» مدام در حال امر کردن به بدی‌ها و گرایش به اموری است که سرابی بیش نبوده و در نهایت جز خسران و زیان برای نوع بشر ندارد.
این نفس در وجود هر انسان وجود دارد و قطعا دلیلی بر اختیار و اهمیت آزادی عمل در انسان است تا در روز جزا میزان اخلاص و قدرت انتخاب هر فرد بر اساس آن سنجیده و جزا داده شود.
در ادامه سوره مبارکه یوسف و زمانی که پاکی این پیامبر الهی در برابر نقشه همسر عزیز مصر روشن شد، ادامه داستان را می‌خوانیم که یوسف پیامبر بر لطف الهی در پیروزی بر نفس اماره اشاره دارد.
در آیه ۵۳ از سوره مبارکه یوسف می‌خوانیم: «و مٰا أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمّٰارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاّٰ مٰا رَحِمَ رَبِّی إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحِیمٌ»؛ «و من نفس خود راتبرئه نمی کنم، چرا که نفس آدمی بدون شک همواره به بدی امر می‌کند، مگر آن که پروردگارم رحم کند که همانا پروردگار من آمرزنده ی مهربان است».
در تفسیر کوتاهی از این آیه شریفه می‌توان گفت: خطر هوای نفس جدّی است، آن را ساده ننگرید. «إِنَّ النَّفْسَ لَأَمّٰارَةٌ بِالسُّوءِ» در این آیه و با توجه به دستور قواعد زبان عربی چهار نوع تأکید بکار رفته است. انّ، لام تأکید، صیغه مبالغه و جمله اسمیه.
انبیا با آنکه معصوم هستند، اما همانند سایر نوع بشر غرائز انسانی دارند. «إِنَّ النَّفْسَ لَأَمّٰارَةٌ بِالسُّوءِ».
هم از پاکی و عفّت خود در برابر تهمت‌ها باید دفاع کرد و هم به شرور نفس اعتراف نمود و به خدا پناه برد. «إِنَّ النَّفْسَ لَأَمّٰارَةٌ بِالسُّوءِ».
نفس، خواهش خود را تکرار می‌کند تا انسان را گرفتار کند. «لَأَمّٰارَةٌ».
نفس انسان به طور طبیعی وغریزی، اگر در مدار لطف حقّ قرار نگیرد، گرایش منفی دارد. «لَأَمّٰارَةٌ بِالسُّوءِ».