دارم از هجران یارم دیدگانی سوخته
وز فراق روی او اشک روانی سوخته
مثل شمعی در شبستان غم انگیز فراق
دارم از هجران او تاب و توانی سوخته
ای عزیز مهربان روزهای بی‌کسی
چشم بر راه توأم با نیمه جانی سوخته
نیستم لایق که دریابم نفس‌های تو را
دارم از عشقت فقط نام و نشانی سوخته
گرچه افتاده ز پا اما ز هجرت بی‌قرار
باز می‌نالد ز غم، قامت کمانی سوخته
گریه کن مولا که از تیغ جفای اهل کین
لاله‌زاری شد خزان و بوستانی سوخته
گفت؛ زینب اخترانم بر زمین افتاده‌اند
پیش روی خود ببینم کهکشانی سوخته
مانده در گلزار سرخ کربلای اشک و آه
ماه و خورشیدی خزان و اخترانی سوخته
دارم اینجا بعد پرپر گشتن خورشید و ماه
در زمین کربلا هم آسمانی سوخته
در غروب روز عاشورا تماشا کرده‌ام
میهمانی غرق خون و میهمانی سوخته
ای حسین از آتش داغ تو باشد شعله‌ور
در درون سینه‌ام آتش‌فشانی سوخته
هر نفس صد شعله دارم، هیچ می‌دانی چرا
دیدم اینجا هر طرف من ارغوانی سوخته
من به چشم خویش دیدم در میان قتلگاه
در کنارت قلب طفل مهربانی سوخته
خیمه‌گاه اهل بیتت سوخت در آتش، ببین
مانده در کرب و بلایت آشیانی سوخته
خواهرت زینب پس از یک اربعین اندوه و غم
آمده خونین جگر با کاروانی سوخته
بس که می‌ریزد شرر از شعر «یاسر» بی‌گمان
دارد از داغ جگرسوزت زبانی سوخته
انتهای پیام