مدت 33 ساله امامت حضرت هادی الائمه (ع) با خلافت معتصم، واثق، منتصر، مستعین، معتز و متوکل عباسی معاصر بود.
آن حضرت و فرزند گرامی ایشان، امام حسن عسکری (علیهما السلام)، به «عسکریین» شهرت یافتند، زیرا خلفای بنیعباس، ایشان را از سال 233 به سامرا (عسکر) برده و تا آخر عمر پربرکتشان در آنجا، تحت نظر قرار دادند.
حضرت امام هادی (علیهالسلام) به القاب دیگری مانند: «نقی»، «عالم»، «فقیه»، «امین» و «طیب» ، شهرت داشت و کنیه مبارک ایشان نیز «ابوالحسن» است.
امام علیالنقی(ع)، دارای نفس زکیه و عزمی راسخ و همتی عالی بود و عظمت شخصیت آن بزرگوار (ع) به قدری زیاد است که دوست و دشمن را به اعتراف واداشته است.
قسمتی از این اعترافات، مبتنی بر شخصیت آن امام همام (ع) به لحاظ معنوی و اخلاقی و بخشی دیگر ناشی از ابعاد علمی آن حضرت(ع) و شمهای هم، نتیجه کراماتی است که از آن بزرگوار (ع) صادر شده است.
آن حضرت(ع)، سرانجام در 3 ماه رجب سال 254 هجری قمری و در سن 42 سالگی توسط متوکل عباسی به شهادت رسید و مرقد شریف ایشان هم در جوار مرقد فرزند بزرگوارشان؛ حضرت امام حسن عسکری(ع) در شهر سامراء، ملجاء و پناه شیعیان و عاشقان است.
انتهای پیام