به گزارش ایكنا از فارس، گاهی انگ زدن چنان متمایزکننده است که فرد به وسیله همان لقب تعریف می‌شود، مانند کور، دیوانه و فلج، به‌طوری که این موضوع هویت فرد دچار بیماری را خدشه‌دار می‌کند، در شرایط کنونی باید به انگ جدیدی که در جامعه تعریف شده است، توجه کنیم.
ابتلا به ویروس کرونا یا در معرض آن بودن این روزها با انگ همراه شده است. یکی از موانع استفاده از سیستم‌های درمانی انگ است و این انگ‌زنی باعث می‌شود، فرد درمان مناسب را دریافت نکند و از حقوق خود محروم شود و از طرفی این مراجعه نکردن و ترس از انگ نه تنها به خود فرد آسیب می‌رساند، بلکه سبب انتشار بیشتر بیماری در جامعه به علت پنهان‌کاری می‌شود، زیرا فرد ترجیح می‌دهد تا جایی که می‌تواند و در زمانی که بیماری هنوز تشدید نشده است، بیماری خود را پنهان کند و دیرتر مراجعه کند و در همین برهه زمانی انتشار بیماری صورت می‌گیرد.
نگرش منفی و توأم با ترس نسبت به بیماران مبتلا به کرونا باعث ایجاد احساس طرد شدن در افراد مبتلا می‌شود و خود اظهاری در فرد مبتلا کاهش می‌یابد و این موضوع باعث افزایش فشار روانی در فرد مبتلا می‌شود.
برای شکستن این چرخه، مواردی را باید در گفت‌وگوهای روزمره رعایت کنیم و از واژه‌هایی که بار روانی دارند و یا سرزنش‌کننده هستند پرهیز کنیم، برای مثال به جای گفتن آلوده کردن افراد از سوی فرد مشکوک که بار روانی سرزنش‌کننده دارد، می‌توان گفت انتشار ویروس توسط فردی که امکان داشتن این بیماری در او وجود دارد و یا به جای «کرونایی» می‌توان گفت فرد مبتلا به کرونا.
فرد مبتلا به کرونا ممکن است اهل هر جایی باشد و از این طریق می‌توان از زدن برچسب به یک توصیف خاص پرهیز کرد، هر فردی با هر میزان رعایت بهداشت ممکن است به کرونا مبتلا شود و خود یا عزیزانمان نیز از این موضوع مستثنی نیستیم، به‌همین دلیل باید تلاش خود را برای پرهیز از به‌کارگیری واژه‌های نامناسب، طردکننده و دارای بُعد روانی به کار گیریم و بتوانیم با بیماران مبتلا همدلی کنیم.
لیلا رازقیان، رئیس بیمارستان اعصاب و روان استاد محرری شیراز
انتهای پیام