ماه رمضان که از راه می‌رسید، علامه سیدمحمدحسین طباطبایی شب‌ها نمی‌خوابید و تا صبح بیدار می‌ماند و با خدا راز و نیاز می‌کرد. دعای سحر را با اعضای خانواده‌اش می‌خواند و با اجازه همسایه‌ها آن‌هایی را که خواب مانده بودند، بیدار می‌کرد. زمان افطار هم می‌شد، قبل آنکه چیزی بخورد پای پیاده به حرم حضرت معصومه(س) می‌رفت و بعد از زیارت افطار می‌کرد. او آن‌قدر اهل مناجات بود که حتی هنگام راه رفتن در کوچه و خیابان هم لب‌هایش در حال زمزمه و خواندن نماز نافله بود.