ماه رمضان، ماه مهمانی خداوند نام گرفته است و این درحالیست که از خوردن و آشامیدن در روزهای این ماه مبارک نهی شده‌ایم، پس چرا به این ماه، مهمانی گفته می‌شود؟ دلیل این است که دو نوع مهمانی داریم؛ در برخی مهمانی‌ها غذای جسمی به ما می‌دهند، اما در برخی دیگر، غذای روح برایمان به ارمغان می‌آورند. در تمام طول سال مهمان سفره خدا هستیم و از نعمت‌های جسمی(خوردن وآشامیدن و ...) بهره‌مند می‌شویم، اما این یک ماه را مهمان خدا هستیم تا از پذیرایی ویژه خداوند و غذای معنوی استفاده کنیم.
پذیرایی ویژه خداوند در ماه رمضان دو گونه است؛ تلاوت قرآن و دعا و نیایش. همین که آراسته در محضر خداوند بنشینیم و با او حرف بزنیم، بهترین فرصت است و نیازی به شربت و شکلات و خوراکی نیست. بلاتشبیه، فرض کنید که به ما اجازه می‌دادند نیم ساعت در خانه دانشمندی مثل ابوعلی‌سینا حاضر شویم. آیا در آن نیم‌ساعت به گفت‌وگو با او می‌پرداختیم یا سراغ خوراکی و غذا را می‌گرفتیم؟ خداوند نیز در ماه رمضان از این جهت ما را به مهمانی خود دعوت کرده است که با او حرف بزنیم و سخنش را بشنویم.
ارتباط با خداوند باعث می‌شود که نگاه ما در طول سال به دنیا و آخرت تغییر کند، ارتباط با خدا ما را از سطح دغدغه‌های مادی به دغدغه‌های معنوی ارتقا می‌دهد و موجب مقبول واقع شدن درخواست‌های ما از محضر پروردگار می‌شود. البته باید توجه کنیم گاهی هم ممکن است دعاهای ما مستجاب نشود؛ علامه طباطبایی(ره) می‌فرماید: اگر دعایتان مستجاب نشد دو دلیل بیشتر ندارد، 1- خالصانه نبوده است و 2- دعای خیر نبوده است. گاهی وقت‌ها چیزی را از خدا می‌خواهیم اما بعداً خودمان پشیمان می‌شویم و می‌گوییم چه خوب که مستجاب نشد، زیرا پی می‌بریم که دعای خیر نبوده است. حتی آن دعاهایی هم که استجابت نمی‌شود، موجب می‌شود گناهی از انسان آمرزیده شود و یا بلایی از انسان دور گردد.