یکی از امور سفارش شده در دین مبین اسلام، انفاق کردن است که در ماه رمضان نیز به طور ویژه مدنظر قرار گرفته و سفارش شده است که به مساکین و فقرا رسیدگی ویژه شود.
انفاق از چنان اهمیتی برخوردار است که همراه با اقامه نماز در قرآن کریم مورد توجه قرار گرفته است، یعنی مؤمن نباید صرفاً با خداوند در ارتباط باشد، بلکه با خلق خدا نیز باید ارتباط گیرد و گره از مشکلات آنان بگشاید، در واقع مؤمنی که نماز می‌خواند باید اهل انفاق هم باشد.
انفاق بر 5 گونه است. 1 - انفاق واجب مثل خمس و زکات و نفقه مرد به همسر و خانواده و ... . 2- انفاق مستحب، به طوری که توصیه شده است که هر وقت مالی بیشتر از نیازتان در اختیار داشتید به دیگران ببخشید و گمان مبرید این مال از دست شما رفته است، بلکه همچون ذخیره‌ای برای شما می‌ماند. 3- انفاق حرام که از مال غصبی و حرام و برای ایجاد محبوبیت میان مردم انجام می‌شود؛ این عمل، هم گناه دزدی را در پی دارد و هم ریاکاری. 4 - انفاق مکروه در شرایطی رخ می‌دهد که افراد به انسان‌های بیگانه کمک می‌کنند، در حالی که در میان خویشاوندان و اقوام خود فرد نیازمند وجود دارد. 5 - انفاق مباح.
در روایات آمده است، پول كه به فقير می‌‌دهی، دستت را ببوس. برای اينكه قرآن می‌گويد: آنكه پول را می‌گيرد خداست. «اِنَّ اللهَ يَأْخُذُ الصَّدَقات» پس اگر دستمان را در دست فقير گذاشتیم، يعنی دستمان را در دست خداوند گذاشته‌ایم. فقیر باید بر ما منت داشته باشد که دستمان را به دست خدا رسانده است، نه آنکه ما بر او منت بگذاریم.