به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران و نهج‌البلاغه‌‌پژوه، در پانزدهمین بخش درس‌گفتارهای علوی می‌گوید: کسانی را دیده‌ایم که به وصیت‌هایی که به دیگران دارند، دل‌خوش شده‌اند. وصیت یک سنت نیکو و در برخی موارد واجب شمرده می‌شود، اما این مهم‌تر است که انسان در زمان حیاتش به وظایف دینی و انسانی خودش عمل کند.
هرچقدر به وصیت گذشتگان خود عمل کرده‌ایم، آیندگان نیز به وصیت ما به همان اندازه عمل می‌کنند. تازه اگر عمل کنند، باید بگویم که خوش به حال آنان، اما خود ما چه کردیم؟ بنابراین هر کسی باید وصی خودش باشد و این تعبیر علی(ع) است که فرمود: «کُنْ وَصِیَّ نَفْسِکَ فِی مَالِکَ، وَآعْمَلْ فِیهِ مَا تُؤْثِرُ»؛ همان وصیتی را که می‌خواهی برای دیگران بنویسی که بعد از تو انجام دهند بنویس و خودت انجام بده.
پیامبر(ص) خاندانی را دید که انباری از خرمای متوفی را خیرات کردند و پس از خیرات یک نصف خرمای گندیده باقی مانده بود. پیامبر(ص) آن نصفه را برداشت و گفت که اگر آن متوفی همین را برای خودش داده بود، بهتر از خیرات کل این انبار بود. بنابراین وصی خودمان باشیم.
انتهای پیام