به هر ترنمی از جای می‌رود دل ما
سبک رکاب چو بوی گل است محمل ما
زمین سینه ما درد و داغ پروردست
یکی هزار شود بذر اشک در گل ما
رسیده‌ایم به انجام و اول سفرست
ز راه دورتر افتاده است منزل ما
ز سرو گلشن فردوس راست می‌گذریم
نهال قد تو تا پا فشرده در گِل ما
نمی‌خوریم غم از هیچ رهگذر صائب
خوشا کسی که درآید به گوشه دل ما
صائب تبریزی