رهگذار ناشناسی می رود تنهای تنها
ساکت و آرام، در پس کوچه های کوفه شب ها
خانه خانه، حلقه بر در می زند در ظلمت شب
می برد بر شانه ی خود کوله باری نان و خرما
پشت هر در، مستمندی، بی نوایی سالخورده
یا زنی غمگین که دارد کودکانی ناشکیبا
سفره ای خالی، دلی پر درد، چشمی چشمه ی خون
با یتیمانی که می پرسند از احوال بابا
از چه رو دیگر نمی آید به گوش آواز پایش؟
آنکه می پرسید هر شب از تو مادر! حال ما را
آنکه با ما از پدر هم مهربان تر بود، مادر!
پس چرا امشب نمی گیرد سراغ از خانه ی ما؟
برق شمشیر پلیدی، شاید آن شب کرده باشد
مسجد و محراب را رنگین ز خون فرق مولا
شهر در بهت سکوتی تلخ، حیران و پریشان
مانده بر در، چشم های کودکان تا صبح فردا