تنها خواستهای که ما در نمازمان از خدا داریم، این عبارت است؛ «اهدِنَا الصِّراطَ المُستَقِیمَ». امروز مصادف با 19 ماه رمضان و روز ضربت خوردن امیرالمؤمنین(ع) است، روایت داریم که امیرالمؤمنین(ع) صراط مستقیم است و لذا برای شناخت راه مستقیم، معیار ما باید علی(ع) باشد.
راه مستقیمی که باید بشناسیم و پیرو آن باشیم و از خدا هم میخواهیم به ما کمک کند تا در این راه بمانیم و ثابت قدم و پایدار باشیم، با پیروی از هوی و هوس جور در نمیآید. اگر به دنبال هوسهایمان رفتیم، باید بدانیم از راه مستقیم دور شدهایم. گاهی هم پستتر؛ به دنبال هوی و هوس دیگران هستیم و میخواهیم آنها را راضی نگه داریم.
در مواقعی نیز، پیروی از آداب و رسوم نیاکان میکنیم با اینکه میدانیم اشتباه است. نیاکان ما احترام دارند، اما تا جایی که از مرز الهی خارج نشده باشند. اگر عقاید و باور گذشتگان ما درست نبوده، نباید دنبال کنیم. امیرالمؤمنین(ع) و اهل بیت(ع)، معیارها و میزانهای راه مستقیم هستند.
خاصیت رفتن به راه مستقیم این است که هیچگاه در زندگی پشیمان نمیشویم. پشیمانیها به دلیل محاسبات مادی ماست که وقتی این محاسبات به هم میخورد و به هدفی که در نظر داشتیم، نمیرسیم، پشیمان میشویم. کسی که راه اهلبیت(ع) را میرود، هیچوقت پشیمان نمیشود.
امام حسین(ع) و یاران ایشان همگی شهید شدند، اما هیچگاه از راهی که انتخاب کرده و برگزیدهاند، پشیمان نشدند. پشیمانی ما به دلیل دوری از مسیری است که اولیای خدا در پیش گرفتند. اگر راه انبیا(ع) و اولیای خدا را برویم پشیمان نمیشویم و نیز گرفتار و اندوهگین نخواهیم شد و از حرف و حدیث دیگران دلخور نمیشویم، به تعبیر قرآن؛ «لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ»، برای اولیای خدا، نه ترسی است و نه اندوهگین میشوند.