شهید آیت الله مدنی نقل می‌کردند: در تشرفات خود به حرم مطهر امام رضا(ع) تصمیم گرفتم دیگر حاجات دنیوی خود را محضر امام عرض نکنم. برای همین، هنگام زیارت چون عبایم کهنه و پاره بود، آن قسمت پارگی را در دستم نگه داشته بودم تا دیده نشود و چون عهد کرده بودم حاجت دنیایی خود را به زبان نیاورم، مشتم را باز کردم و به طرف ضریح، قسمت پاره عبای خود را نشان دادم. در همین حین یک نفر عبایم را برداشت و یک عبای عالی و تازه را روی دوشم انداخت! متاثر شدم و با خودم گفتم: کاش به جای عبا، قلبم را نشان حضرت می‌دادم که زمان، زمان استجابت و توجه بود!