لسان الغیب، پس از ارتزاق از سفره کرامت قرآن و بهره‌مند شدن از دولت آن، به چنان آرامش و اطمینانی رسید که هیچ حادثه‌ای عقربه وجود او را متوجه خود نکرد؛ در نتیجه صدای سخن عشق او در طول قرون و اعصار، یادگار این گنبد دوار گشت و آوازه نامش زیر آوار ویرانه‌های تاریخ نماند و گرد فراموشی به شهرت او ننشت و یاد او را به طاق نسیان نسپرد. [ادب فنای مقربان نوشته علامه جوادی آملی، جلد 5، صفحه 343و364]